Αναμνήσεις.. Παγωμάρες του χρόνου, στιγμές σε μνήμη, δέρμα, μυρωδιά, θέα. Πόσο μας πονά η ανάμνηση μιας αγάπης, ενός έρωτα; Είναι τότε που βλέπεις μια του φωτογραφία, μια του λέξη γραμμένη σε ξεχασμένο χαρτί δίπλα απο τον κάλαθο των αχρήστων. Όταν περπατάς με τ' ακουστικά μέσα στο χάος πολυσύχναστου δρόμου ακούγοντας ραδιόφωνο, τότε το αγαπημένο του τραγούδι, το τραγούδι που ακούσατε πρώτη φορα μαζί και τον θυμίζει, σε βρίσκει απροετοίμαστο, σε τσακίζει με την πρώτη μελωδία κάνοντας σε ανίκανο για κάθε επόμενο βήμα. Ξεσπάς σε κλάμματα όταν πια δεν έχεις το κουράγιο να τον πάρεις τηλέφωνο, λυγίζεις μπρός στην ανικανότητα. Είναι η θύμηση, η ξεχασμένη υπενθύμηση που σκάλωσε μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Μια υπόνοια της στιγμής, σαστίζει μπροστά στο γεγονός πως αυτό που τελικώς απομένει απο τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η ανάμνηση τους, ανεξαρτήτος ποιότητος ή ποσότητος. Μήπως οι αναμνήσεις μας φυλακίζουν; Η αλήθεια είναι πως σε διευκολύνουν να τις εντυπώσεις στην καρδιά, στο νού και την ψυχή. Μα κι αν απο επιλογή τις αφανίσεις απο τα τοιχώματα της καθημερινότητας, όλως τυχαίως κάποτε θα 'ρθεις αντιμέτωπος με άλμπουμ σ' αραχνιασμένα συρτάρια. Ο βιβλιοθηκάριος, στέκοντας πάνω σε σιδερένια σκάλα και τακτοποιώντας βιβλία, έτυχε να δει τι γράφω παραπάνω. Όταν η δουλειά του τελείωσε, ήρθε και μου ψιθύρισε πως οι αναμνήσεις γίνονται φυλακές μόνο όταν εμείς το επιθυμούμε. Κι αν είχε δίκιο εκείνη η φθαρμένη φιγούρα, κι αν είναι στ' αλήθεια έτσι, τι; Αν η δήλωση αυτή διεθέτει βάσεις, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις πλειοψηφικές φροιδικές θεωρίες περί μαζοχισμού και παθητικής γυναικείας στάσης, προσθέτοντας μέσα σ' εκείνες και τις μαζοχιστικές τάσεις του ανδρικού φύλου για στάσιμες αναμνήσεις. Μέσα σε χιλιάδες βιβλιά με αμέτρητα στον αριθμό θέματα, άλλα διαχείρισης άγχους, άλλα ψυχαναλυτικών θεωριών, κι άλλα περί ψυχής κι ιδεών. Μα κανένα για αναμνήσεις.. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, γιατί να χαραμίσεις ένα ολόκληρο βιβλίο για να αναλύσεις τη μορφή της στάσιμης μνήμης; Αν θες να τις κρατήσεις, δεν έχεις παρα να τις φωτίσεις με γλυκιά μελαγχολία. Να τις ψιλέψεις μια χλιαρή νύχτα σταγμένες στάλες δάκρυα, ψελίζοντας ονόματα. Μόνο έτσι θα διαλύσεις της συμμαχίες της παθητικής σου φύσης. Κλαίγοντας μέχρι να ξεθυμάνει η αλμύρα απο τα μάτια σε δοχείο, να γίνει το μπουμπούκι ανθός κάτω απο του φεγγαριού τις πιθανές αχτίδες. Έτσι θα πορευθώ απόψε, θα αφήσω το κόκκινο πουκάμισο ξεκούμπωτο στης σάρκας μου το βιός και 'μένα καιόμενο τσιγάρο θα δώσω τέλος στη γραφή. Κι η υπόπνοια μόλις πήρε βεβαίωσης μορφή και μου 'πε πως τελικώς, αυτό που απομένει απο τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η ανάμνηση τους, ανεξαρτήτος ποιότητος ή ποσότητος.
Καλή συνέχεια...
Τα λέμε την επόμενη φορά.
Καλό σας βράδυ...
Καλή συνέχεια...
Τα λέμε την επόμενη φορά.
Καλό σας βράδυ...
