Κάπου εδώ, μέσα στο φόβο που κρύβουν οι φυλλωσίες σ' έν' άγριο δάσος, και κάπου στ' αδιάβατο που μπαινοβγαίνω κοντά στο τέλος των ημερών μιας βδομάδας αναμονής, συνάντησα κρυφά δίχως να το πω σε κανένα, ένα παλιό μύθο. Αν κι ήταν η πρώτη μας συνάντηση, δε βιάστηκε να δηλώσει πως ''τα σεξουαλικά ψυχρά άτομα είναι αυτά που τα καταφέρνουν καλύτερα στο ερωτικό αλισβερίσι.'', αφού δε δένονται και τόσο συναισθηματικά, παρατώντας με βιαστικά, κάτω απο ένα παράξενο δέντρο. Και τώρα που στέκομαι σιμά στη χαραμάδα του δέντρου, θυμήθηκα πως στο παντελόνι κρύβω πάντα ένα μικρό μαγνητόφωνο με ανολοκλήρωτες ηχογραφήσεις.. Ας το πατήσω να ξεκινήσει να μιλά λοιπόν, όσο συλλογιέμαι λόγια περαστικών και λίγο πιο στάσιμων στην ζωή μου ανθρώπων. Λένε πως ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο.. Μήπως καθ' αυτό τον τρόπο απλά προσπαθούμε να δώσουμε αξία στο συναίσθημα που κρατούμε καλά σαν επικάλυψη για κάτι ατέλειωτα ξημερώματα Σαββάτου; Έτσι, μπας και δίνοντας του αξία, το κάνεις να φαντάζει έστω για ορισμένα αδιάφορα στιγμιότυπα της μέρας υπαρκτό. Ως σήμερα, έμαθα πως ο Έρωτας αξίζει να βιωθεί, αφού χωρίς να πέσεις μια φορά στα χέρια του, νιώθεις ανεκπλήρωτος. Και τότε ας υποθέσουμε πως ερωτεύτηκες. Το συναίσθημα αυτό, πάντοτε, αργά ή γρήγορα θα συνοδεύεται απο πόνο; Ο Έρωτας είναι ένας τεράστιος ασκός με διαφορετικά συναισθήματα. Μια φίλη είπε πως ''πρέπει να μάθεις να ελέγχεις τα συναισθήματα''. Όλα όμως, λειτουργούν ανεξέλεγκτα μετά το άνοιγμα του ασκού. Με κάποιους ανθρώπους, χωρίς ''ιδιαίτερες σχέσεις'' -όπως λέει κι ένας ψηλόλιγνος κύριος- αιθάνεσαι απο την πρώτη φορά που τους αντικρίζεις διαφορετικά. Τους ερωτεύεσαι. Είναι σαν ο απο μηχανής θεός να περπατούσε βιαστικά ένα χειμωνιάτικο βράδυ κάπου στην πλατεία Μαβίλλη, να σου χαμογέλασε γλυκά ενώ περίμενες τα ρέστα σου απο μια σοκολάτα και να σου άλλαξε τη ζωή. Απρόσμενα τα παιχνίδια της Μοίρας λοιπόν, αφού μόνο ενα χαμόγελο κρίνεται ικανό να αλλάξει το μέσα σου. Ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος αν ένα φλέρτ, ένας έρωτας, μια προσκόλληση θ' αξίζει τον κόπο και το χρόνο της μέρας σου. Δεν έχεις όμως παρά να τα πας παραπέρα. Πολέμα γι' αυτό που κάποτε θεωρούσες ακατόρθωτο. Για να ζήσεις παραπάνω στιγμές με 'κείνο το ζεστό χαμόγελο και τα αρώματα κοντά στο λαιμό του. Κάπου εδώ, μέσα στο φόβο που κρύβουν οι φυλλωσιές σ' έν' άγριο δάσος, και κάπου στ' ασυγχώρητο που απλώς μπαίνω κοντά στο τέλος των στιγμών μιας βραδιάς προσμονής, συνάντησα κρυφά δίχως να το πω σε κανένα, ένα παλιό γαλάζιο ποδήλατο.. αφού πρώτα ηθελημένα λησμόνησα το μαγνητόφωνο στα φαγωμένα μισοφέγγαρα να λέγει πως..
Ήταν σα να 'δα μια φωτιά στα σεντόνια..
Ξάφνου θόλωσα, για λίγο νόμισα
πως ακόμη παραμόνεύες
στο λευκό μου σκέπασμα.
Μα πάλι λάθεψα, μιας κι έπειτα
όταν πια ήταν αργά
και τα πόδια μου εκάηκαν,
θυμήθηκα πως πάλι λησμόνησες
το σιγαρέτο φωτιστό
δίπλα απ' το δοχείο της βενζίνης,
όταν γι' άλλη μια νύχτα σάλεψες,
φορέθηκες κι είπες αντίο..
ενώ κοιμόμουν πλάι στο προσκεφάλι σου.
Καλή συνέχεια..
Τα λέμε την επόμενη φορά.
Καλό σας βράδυ...
