Σ' ένα δάσος με το γαλάζιο ποδήλατο..

Κάπου εδώ, μέσα στο φόβο που κρύβουν οι φυλλωσίες σ' έν' άγριο δάσος, και κάπου στ' αδιάβατο που μπαινοβγαίνω κοντά στο τέλος των ημερών μιας βδομάδας αναμονής, συνάντησα κρυφά δίχως να το πω σε κανένα, ένα παλιό μύθο. Αν κι ήταν η πρώτη μας συνάντηση, δε βιάστηκε να δηλώσει πως ''τα σεξουαλικά ψυχρά άτομα είναι αυτά που τα καταφέρνουν καλύτερα στο ερωτικό αλισβερίσι.'', αφού δε δένονται και τόσο συναισθηματικά, παρατώντας με βιαστικά, κάτω απο ένα παράξενο δέντρο. Και τώρα που στέκομαι σιμά στη χαραμάδα του δέντρου, θυμήθηκα πως στο παντελόνι κρύβω πάντα ένα μικρό μαγνητόφωνο με ανολοκλήρωτες ηχογραφήσεις.. Ας το πατήσω να ξεκινήσει να μιλά λοιπόν, όσο συλλογιέμαι λόγια περαστικών και λίγο πιο στάσιμων στην ζωή μου ανθρώπων. Λένε πως ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο.. Μήπως καθ' αυτό τον τρόπο απλά προσπαθούμε να δώσουμε αξία στο συναίσθημα που κρατούμε καλά σαν επικάλυψη για κάτι ατέλειωτα ξημερώματα Σαββάτου; Έτσι, μπας και δίνοντας του αξία, το κάνεις να φαντάζει έστω για ορισμένα αδιάφορα στιγμιότυπα της μέρας υπαρκτό. Ως σήμερα, έμαθα πως ο Έρωτας αξίζει να βιωθεί, αφού χωρίς να πέσεις μια φορά στα χέρια του, νιώθεις ανεκπλήρωτος. Και τότε ας υποθέσουμε πως ερωτεύτηκες. Το συναίσθημα αυτό, πάντοτε, αργά ή γρήγορα θα συνοδεύεται απο πόνο; Ο Έρωτας είναι ένας τεράστιος ασκός με διαφορετικά συναισθήματα. Μια φίλη είπε πως ''πρέπει να μάθεις να ελέγχεις τα συναισθήματα''.  Όλα όμως, λειτουργούν ανεξέλεγκτα μετά το άνοιγμα του ασκού. Με κάποιους ανθρώπους, χωρίς ''ιδιαίτερες σχέσεις'' -όπως λέει κι ένας ψηλόλιγνος κύριος- αιθάνεσαι απο την πρώτη φορά που τους αντικρίζεις διαφορετικά. Τους ερωτεύεσαι. Είναι σαν ο απο μηχανής θεός να περπατούσε βιαστικά ένα χειμωνιάτικο βράδυ κάπου στην πλατεία Μαβίλλη, να σου χαμογέλασε γλυκά ενώ περίμενες τα ρέστα σου απο μια σοκολάτα και να σου άλλαξε τη ζωή. Απρόσμενα τα παιχνίδια της Μοίρας λοιπόν, αφού μόνο ενα χαμόγελο κρίνεται ικανό να αλλάξει το μέσα σου. Ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος αν ένα φλέρτ, ένας έρωτας, μια προσκόλληση θ' αξίζει τον κόπο και το χρόνο της μέρας σου. Δεν έχεις όμως παρά να τα πας παραπέρα. Πολέμα γι' αυτό που κάποτε θεωρούσες ακατόρθωτο. Για να ζήσεις παραπάνω στιγμές με 'κείνο το ζεστό χαμόγελο και τα αρώματα κοντά στο λαιμό του. Κάπου εδώ, μέσα στο φόβο που κρύβουν οι φυλλωσιές σ' έν' άγριο δάσος, και κάπου στ' ασυγχώρητο που απλώς μπαίνω κοντά στο τέλος των στιγμών μιας βραδιάς προσμονής, συνάντησα κρυφά δίχως να το πω σε κανένα, ένα παλιό γαλάζιο ποδήλατο.. αφού πρώτα ηθελημένα λησμόνησα το μαγνητόφωνο στα φαγωμένα μισοφέγγαρα να λέγει πως..

Ήταν σα να 'δα μια φωτιά στα σεντόνια..

Ξάφνου θόλωσα, για λίγο νόμισα

πως ακόμη παραμόνεύες

στο λευκό μου σκέπασμα.

Μα πάλι λάθεψα, μιας κι έπειτα

όταν πια ήταν αργά

και τα πόδια μου εκάηκαν,

θυμήθηκα πως πάλι λησμόνησες

το σιγαρέτο φωτιστό

δίπλα απ' το δοχείο της βενζίνης,

όταν γι' άλλη μια νύχτα σάλεψες,

φορέθηκες κι είπες αντίο..

ενώ κοιμόμουν πλάι στο προσκεφάλι σου.

Καλή συνέχεια..

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Το πάρτυ με τις λευκές μάσκες

Απόψε, σ' ένα πάρτυ με καυτή στα βλέμματα την ήβη και στο βάθος μια τραπεζαρία γεμάτη εξωτικά, κοινότυπα, μεθυστικά, ακόμα και αδιάφορα φρούτα.. Αφού κι η τελευταία αιτία για κτύπο στην πόρτα ξεπρόβαλλε στα ενδώτερα του χώρου, οι προσκεκλημένοι κόλλησαν τα σώματα τους γύρω απ' το τραπέζι. Ο οικοδεσπότης, θεώρησε απαραίτητο να κλείσει το φωτισμό, δίνοντας κανόνες για το παιχνίδι, αλλα και λευκές μάσκες σε όλα τα μέλη. ''Φορέστε τις μάσκες, μπερδευτείτε αθόρυβα μέσα στο χώρο, κι έπειτα φιληθείτε με το πρόσωπο που θα αγγίξετε πρώτο.'' Αυτά ήταν τα λόγια του, τα οποία ως φάνηκε, αρκούσαν για όσα ακολούθησαν. Αφού λοιπόν φορέθηκαν οι μάσκες εν μέσω σκότους κι ερωτικής ''αυθάδειας'', συνάντησαν τους τυχαίους εραστές αφύλακτους και με χέρια δεμένα. Ο οικοδεσπότης απλά παρατηρούσε απο μια μεγάλη πολυθρόνα, ξέροντας τις ταυτότητες των κρυμμένων προσώπων. Τα φιλιά και τα ερωτικά χάδια κυριεύσαν το δωμάτιο. Πράξεις έρωτος και λαγνοίας, αδιαφορίας για το φύλο του εραστή. Τότε, πρίν οι ερωτικές πράξεις αποτελέσουν σέξ, το βλέμμα του οικοδεσπότη ανασήκωσε κέρινες φωταψίες και τα φύλα καλέσθηκαν να αποβάλλουν τα λευκά ενδύματα απο το πρόσωπο, αφού όμως σκορπίσουν και πάλι. Οι μονάδες βρήκαν απο μια θέση, χαμογελώντας πονηρά κι αμήχανα. Η συζήτηση επέβαλλε μερικά ποτήρια αλκόολ. Έτσι, έρχομαι αντιμέτωπος με ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις ακόμη και βιαστικές, αυθόμητες, ανόητες, με σκοπό την προσπάθεια της προσέγγισης κάθε πιο κοντινού αυθορμητισμού. Τι είναι το φύλ λοιπόν; Το φύλο κάνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος το φύλο; Ερωτευόμαστε άντρες, γυναίκες, τα δύο βασικά ως κάποτε φύλα. Ένας άνθρωπος με διευρυμένους όμως ορίζοντες της νέας κυρίως εποχής, είναι πράγματι έτοιμος να αποκαλυφθεί αλλά κυρίως να αποκαλύψει στον ίδιο του τον εαυτό πως διαθέτει σεξουαλικές ορμές και συναισθηματικούς ρομαντισμούς για άτομα του φύλλυ του; Ίσως ναί, ίσως κι όχι, αφού άλλος το αντιλαμβάνεται νωρίτερα κι άλλος αργότερα. Μερικά απο τα βασικά μότίβα αποκάλυψης είναι τα λαμβανόμενα περιβαλλοντικά ερεθίσματα όπως αυτά του φιλικού, του διαπροσωπικού, του ενδοοικογενειακού, αλλά και του τοπικού - πολιτιστικού περιβάλλοντος. Ξεχνώντας λοιπόν για λίγο ταμπού, αποκρύψεις, ντροπές και άλλες σεμνοτυφίες κι εναντιώσεις, οι άνθρωποι του πάρτυ έδειξαν να απολαμβάνουν τη συζήτηση που για μερικούς μπορεί να εγκυμονούσε κινδύνους. Τελικά, σημασία σε έναν έρωτα, μια αγάπη, δεν έχει το φύλο, αλλά ο άνθρωπος που ερωτεύεσαι κι αγαπάς με όλη σου την ψυχή. -''It's all about the person'' λοιπόν. Άλλωστε, κάθε άνδρας κρύβει μια γυναίκα μέσα του, και αντίστροφα. Πρέπει όμως να επισημανθεί πως ένας αμφισεξουαλικός, έχει περισσότερες πιθανότητες να απιστήσει, όχι απλά λόγω χαρακτήρα ή ορμών, αλλα λόγω του οτι το μάτι του μπορεί να στραφεί τόσο προς γυναικείες, όσο και προς αντρικές φιγούρες, χωρίς όμως αυτό να τον καθιστά άπληστο δοκιμαστή. Και τώρα, που τα λεπτά της ώρας πλησιάζουν τη Δευτέρα και νιώθω λιγάκι μεθυσμένος απο το μπουκάλι το κονιάκ.. και αδιαφορώ για τον τρόπο της γραφής, μάλλον είναι ώρα για αναφωνήσεις. Το φύλο δεν έχει και τόσο εξέχοντα ρόλο. Εκείνο που σε σκιάζει είναι η σεξουαλική προτίμηση. Κι αυτή, δεν έχεις παρα να την αποδεχτείς. Αν είσαι ετεροφυλόφιλος, είσαι ετεροφυλόφιλος. Αν είσαι αμφιφυλόφιλος, είσαι αμφιφυλόφιλος. Αν είσαι ομοφυλόφιλος, είσαι ομοφυλόφιλος. Άλλωστε ο φυλετικός καθορισμός πραγματοποιείται ώς την ηλικία των τεσσάρων, ανεξάρτητα απο το πότε κανείς το αντιλαμβάνεται και τ' αποδέχεται. Δεν έχεις παρα να αποδεχτείς το σεξουαλικό σου μετερίζι και να πορευθείς σιμά του. Η ζωή είναι τόσο μικρή που θα πρέπει να τη γευτούμε στο έπακρο. Μισό λεπτό φυσήξω απαλά πάνω απο τα καιόμενα φιτίλια των κεριών, μα χωρίς να φορέσουμε τις λευκές μάσκες αυτή τη φορά. Μπερδευτείτε αθόρυβα μέσα στο χώρο, κι έπειτα φιληθείτε με το πρόσωπο που θα αγγίξετε πρώτο. Αυτά είπα ψιθυρίζοντας, και το παιχνίδι πάλι ξεκίνησε.. Τα υπόλοιπα, φανταστείτε τα ...

Καλή συνέχεια..

Τα λέμε την επόμενη φορά

Καλό σας βράδυ...

Η ανάμνηση απ' το κόκκινο πουκάμισο

Αναμνήσεις.. Παγωμάρες του χρόνου, στιγμές σε μνήμη, δέρμα, μυρωδιά, θέα. Πόσο μας πονά η ανάμνηση μιας αγάπης, ενός έρωτα; Είναι τότε που βλέπεις μια του φωτογραφία, μια του λέξη γραμμένη σε ξεχασμένο χαρτί δίπλα απο τον κάλαθο των αχρήστων. Όταν περπατάς με τ' ακουστικά μέσα στο χάος πολυσύχναστου δρόμου ακούγοντας ραδιόφωνο, τότε το αγαπημένο του τραγούδι, το τραγούδι που ακούσατε πρώτη φορα μαζί και τον θυμίζει, σε βρίσκει απροετοίμαστο, σε τσακίζει με την πρώτη μελωδία κάνοντας σε ανίκανο για κάθε επόμενο βήμα. Ξεσπάς σε κλάμματα όταν πια δεν έχεις το κουράγιο να τον πάρεις τηλέφωνο, λυγίζεις μπρός στην ανικανότητα. Είναι η θύμηση, η ξεχασμένη υπενθύμηση που σκάλωσε  μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Μια υπόνοια της στιγμής, σαστίζει μπροστά στο γεγονός πως αυτό που τελικώς απομένει απο τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η ανάμνηση τους, ανεξαρτήτος ποιότητος ή ποσότητος. Μήπως οι αναμνήσεις μας φυλακίζουν; Η αλήθεια είναι πως σε διευκολύνουν να τις εντυπώσεις στην καρδιά, στο νού και την ψυχή. Μα κι αν απο επιλογή τις αφανίσεις απο τα τοιχώματα της καθημερινότητας, όλως τυχαίως κάποτε θα 'ρθεις αντιμέτωπος με άλμπουμ σ' αραχνιασμένα συρτάρια. Ο βιβλιοθηκάριος, στέκοντας πάνω σε σιδερένια σκάλα και τακτοποιώντας βιβλία, έτυχε να δει τι γράφω παραπάνω. Όταν η δουλειά του τελείωσε, ήρθε και μου ψιθύρισε πως οι αναμνήσεις γίνονται φυλακές μόνο όταν εμείς το επιθυμούμε. Κι αν είχε δίκιο εκείνη η φθαρμένη φιγούρα, κι αν είναι στ' αλήθεια έτσι, τι; Αν η δήλωση αυτή διεθέτει βάσεις, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις πλειοψηφικές φροιδικές θεωρίες περί μαζοχισμού και παθητικής γυναικείας στάσης, προσθέτοντας μέσα σ' εκείνες και τις μαζοχιστικές τάσεις του ανδρικού φύλου για στάσιμες αναμνήσεις. Μέσα σε χιλιάδες βιβλιά με αμέτρητα στον αριθμό θέματα, άλλα διαχείρισης άγχους, άλλα ψυχαναλυτικών θεωριών, κι άλλα περί ψυχής κι ιδεών. Μα κανένα για αναμνήσεις.. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, γιατί να χαραμίσεις ένα ολόκληρο βιβλίο για να αναλύσεις τη μορφή της στάσιμης μνήμης; Αν θες να τις κρατήσεις, δεν έχεις παρα να τις φωτίσεις με γλυκιά μελαγχολία. Να τις ψιλέψεις μια χλιαρή νύχτα σταγμένες στάλες δάκρυα, ψελίζοντας ονόματα. Μόνο έτσι θα διαλύσεις της συμμαχίες της παθητικής σου φύσης. Κλαίγοντας μέχρι να ξεθυμάνει η αλμύρα απο τα μάτια σε δοχείο, να γίνει το μπουμπούκι ανθός κάτω απο του φεγγαριού τις πιθανές αχτίδες. Έτσι θα πορευθώ απόψε, θα αφήσω το κόκκινο πουκάμισο ξεκούμπωτο στης σάρκας μου το βιός και 'μένα καιόμενο τσιγάρο θα δώσω τέλος  στη γραφή. Κι η υπόπνοια μόλις πήρε βεβαίωσης μορφή και μου 'πε πως τελικώς, αυτό που απομένει απο τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η ανάμνηση τους, ανεξαρτήτος ποιότητος ή ποσότητος.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...