Ενδοσκοπώντας χρόνιες οριοθετήσεις

Προϊόντα σε διάβα χρόνου και συναισθηματικής υπόστασης; Προϊόντα με ανώτατo ψυχοαναληπτικό καταφύγιο; Ανθρώπινες υπάρξεις που αναπνέουν, συμπεριφέρονται, αισθάνονται, αντιδρούν, εξελίσσονται. Μα τελικά, τί είμαστε; Τυχερά προϊόντα που απο μέσα τους αναβλύζουν όλα τα προηγούμενα, ή ανώτερες υπάρξεις με όλα τα παραπάνω εφόδια; Αναπνέω. Μιλώ χαμογελώντας. Φοβάμαι. Συγχύζομαι σε μια σου λέξη. Εφευρίσκω κι απο ένα καινούργιο χάπι για την κατάθλιψη. Μπορώ να κάνω τα πάντα λοιπόν. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Πόσο έτοιμος νιώθω όμως να προσπαθήσω για όλα αυτά άραγε; Είναι η ετοιμότητα που σημάνει την αρχή της προσπάθειας ή προϋποθέτονται κι άλλες ιδιότητες; Προφανώς η ετοιμότητα δηλώνει ''θέλω'', μα δεν είναι πάντοτε έτσι. Κάποιες φορές θέλουμε τόσο ν' αγαπηθούμε και ν' αγαπήσουμε που ο φόβος μιας αποτυχημένης σχέσης, τοποθετεί εμπρός μας παρωπίδες και κάγκελα φυγής. Είν' ο φόβος μην μπεις σε ένα σπίτι ξένο, στοιχειωμένο. Μα αν δε νιώσεις τις αράχνες να σε σφιχταγκαλιάζουν, πως θα γίνεις ικανός να βρεις το σπίτι με την ποθητή συντροφιά; Η αλήθεια είναι πως πολλές απο τις σχέσεις του παρελθόντος μας στοιχειώνουν, μας γυρίζουν πίσω δίχως διακριτή εσοχή για διαφυγή. Αλυσίδες που κρατούν τα κουπιά μιας βάρκας, δεν τ' αφήνουν να χωρέσουν στα χέρια του βαρκάρη εν' μέσω τρικυμίας. Η πραγματική αγάπη -για μένα τουλάχιστον- δηλώνει ολοκλήρωση, πραγματικό δέσιμο, ετοιμότητα για αμφίδρομες δόσεις έρωτος, φροντίδας, έγνοιας, πάθους, ενδιαφέροντος. Φαινόμενα που τόσο προσμένουμε. Μα είναι στιγμές που ο προσδιορισμός μας χάνεται, ο ''στόχος'' χάνεται απο τα κιάλια, ή ακόμη αλλάζει και μορφή, χαρακτήρα, επιθυμίες. Οι στιγμές αυτές επιδιώκουν αναπροσαρμογή και ανασύνταξη των όσων μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα, σταθερά, τοποθετώντας μας σε καινούρια αδιέξοδα, σχετικώς άβατα μονοπάτια, ή ακόμη και σε ωφέλιμες συνταγές. Μα αυτοί που κατέχουν εξέχοντες ρόλους στον παραπάνω λαβύρινθο, είναι τόσο η διαδικασία, όσο και το τελικό αποτέλεσμα. Πρέπει λοιπόν, να δοκιμάσουμε νέες διαθέσεις και περιπτύξεις -φυσικά και μοναχικές-, αφού καθ' αυτό τον τρόπο θα ανακαλύψουμε εμάς, τον πραγματικό μας εαυτό! Μπορεί το διάστημα της ενδοσκόπησης να μοιάζει ατελείωτο, μα δεν είναι έτσι. Σήμερα το μεσημέρι, μια δικιά μου θεωρία καταρρίφθηκε και ευχαριστώ τους φίλους αυτούς που βρέθηκαν στον αναπαυτικό καναπέ να μου δίνουν τα φώτα τους, να φωτίσουνε εμένα. Πίστευα πως είμαι ένα προϊόν, μια συσκευασία που στάθηκε τυχερή και μέσα της θεωρήθηκε σωστό να συμπεριληφθεί και μια ψυχή. Δεν είναι έτσι όμως. Είμαι προφανώς τυχερός που μέσα μου εδώ και χρόνια μια ψυχή αναπνέει, χαμογελά, ξεφυσά, κλαίει, θυμώνει, χαίρεται, απογοητεύεται, αλλά δεν είμαι προϊόν. Είμαι ανώτερο όν, έτοιμο να αγαπήσει και ν' αγαπηθεί, να εκτελέσει κάθε λειτουργία για την οποία δημιουργήθηκε. Ας αφεθούμε ελεύθεροι, ας ξεψαχνίσουμε κάθε κίνηση, ας αποσιωπήσουμε κάθε φοβισμένη λειτουργία, ανατρέποντας ακόμη και χρόνιες προσωπικές θεωρίες. Ας σπάσουμε οριοθετήσεις, μέτρα και προσωπικά σταθμά που ως φαίνεται μόνο ψευδείς λειτουργίες βοηθούσαν μέχρι τώρα..

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Συμβιωτικές απολήξεις

Άφθονες jazz νότες και καθαροστάλακτη ποσότητα ουίσκι, με βρίσκουν καθισμένο σε μια ξύλινη καρέκλα στην καρδιά ενός καφέ στην πλατεία Μαβίλλη.. Απέναντι μου μια τεράστια τζαμαρία με θέα μια μπορντόχρωμη διαφημηστική εταιρία και κάτι συνοικιακώς αραδιασμένα αυτοκίνητα που αναμένουν υπομονετικά τους βραδινούς - ρουτινιασμένους ιδιοκτήτες. Ποτε - ποτε με γυροφέρνει κάποια εξωτερική φιγούρα, καθώς ο καθαριστής του δήμου κοιτά σε κάθε γωνιά να μαζέψει τα φθινοπωρινώς ξεχασμένα φύλλα απ΄ το δρόμο, που λησμόνησε να στοιχειοθετήσει ο άνεμος. Στο μεγάλο γυαλί ανακλώνται τόσο τα σχήματα, τα χρώματα, όσο και τα σχετικώς λαμπερά εσωτερικώς τοποθετημένα λίκνα του καφέ. Με τις παρατηρήσεις, τελείωσαν κι οι σταγόνες. Παραγγέλνω άλλο ένα λοιπόν, και συνεχίζουμε..

   Η όμορφη παρουσία δεν άργησε να μου προσφέρει άλλο ένα ποτήρι, κι έτσι τώρα, μπορούμε να εμβαθύνουμε στο σημερινό μας ζήτημα. Ξάφνου ξεπήδησαν ερωτήματα και δηλώσεις του τύπου ''Τί θα έλεγες αν μέναμε μαζί; Αν συζούσαμε..''. ''Να έρθω να μείνω σπίτι σου για μερικές μέρες; Δε θα φέρω πολλά πράγματα, μόνο κάποιες αλλαξιές.'' Ας υποθέσουμε λοιπόν, οτι το πρώτο βήμα πραγματοποιήθηκε και το κουδούνι μόλις χτύπησε με μόνο επισκέπτη τον ''αναμενόμενο'' συμβιωτή, και τότε η μαγική λέξη που ακούει στο όνομα <<συμβίωση>>, τυγχάνει έτοιμη να μπεί για τα καλά στη ζωή ενός ζευγαριού. Θα πρέπει βέβαια, να αναφερθεί πως σε θέματα όπως αυτό που θα συζητήσουμε σήμερα, αναγκαία κρίνεται η αναφορά σε ηλικιακές γκάμες. Κρίνω αναγκαίο λοιπόν, να προσπαθήσουμε να δώσουμε το λόγο σε κάποιες ηλικίες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατρέψουν τα δεδομένα σε θέματα, όπως σύζησης. Μια 18χρονη φρεσκοχωρισμένη φοιτήτρια Ψυχολογίας-μαζί με μια φίλη-, μια παρ' ολίγον 28χρονη μπερδεμένη, άνεργη κομμώτρια κι ένας καλά πατημένος ηλικιακά 38χρονος παντρεμένος άνδρας με δική του σχολή οδηγών, μας χαρίζουν απόψε τα φώτα τους σε άνωθεν προβληματισμούς.

   Η πρώτη, κάπως πληγωμένη στο βλέμμα, κατακρίνει και τοποθετείται σε αντίθετες όψεις λέγοντας πως η δική της ηλικιακή γκάμα δεν αποτελεί απο τις καλύτερες μορφές συμβιωτικής όψης, σιγοντάροντας την όμως σε σημεία. Αν συνεχίσουμε παράλληλα λοιπόν, θα αντιληφθούμε πως απο 'δω και πέρα, θα πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε για δύο ή ακόμη και να ζούμε για δύο, αφού κατα πάσα πιθανότητα κάθε φορά που θα επιστρέφουμε αργά στο σπίτι απο τη δουλειά, θα βρίσκουμε κάποιον να μας περιμένει σκεπασμένος με κουβέρτα, χαζεύοντας μπρος στην τηλεόραση, αναμένοντας. Ακόμη κι όταν ''έχεις τις μαύρες σου'', και ο μόνος άνθρωπος που θα θες να αντικρίσεις είναι ο σύντροφος, εκείνος, θα είναι διαθέσιμος να σε αναζωογονήσει με τη δική του μοναδική συντροφιά. Θα αποτελούσε όμως παράλλειψη να μην τονιστεί το ανεπανάληπτο πρωινό και βραδινό αντίστοιχο γελαστό ή κοιμισμένο πρόσωπο του, που χαρίζει νέες πινελιές στα πολυπόθητα μερόνυχτα και τις σεξουαλικές διαθεσιμότητες. Η δεύτερη, με προφανή σύγχυση στη φωνή και τις εκφράσεις προσώπου, συμφωνόντας σε σημεία με την πρώτη, επιμένει σε σεξουαλικές ''εισβολές'' σε κουζίνα, μπάνιο -όχι και τόσο συχνά πρίν απο το μπάνιο- ,αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του σπιτιού, εγκαινιάζοντας πολλές φορές καινούρια σερβίτσια και οικιακές συσκεύες. Βέβαια, δεν ξεχνά και αυτή με τη σειρά της να αναφέρει συναισθηματικά τοπία, στα οποία χρειάζεται τόσο ένωση, όσο και αποσυμπίεση. Μερικά απο αυτά ακούν σε ουσιαστικά όπως ''συντροφιά'', ''τάξη'', ''επιμέλεια'', ''αντοχές'' αλλά και ''υπομονή''.

   Αυτός όμως, που έρχεται σαν άλλος σίφουνας εν' μέσω του μαθήματος οδήγησης στη θέση του συνοδηγού μέσα στο κόκκινο Nissan Micra θέλει να μας οριοθετήσει με μια δήλωση που αρχικά με αφήνει άφωνο, κι ύστερα με βάζει σε σκέψεις. ''Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ γάμου και απλής συμβιωσης'', είπε εκείνος και κοντοστάθηκε για λίγο. Το μεγάλο του θέμα είναι η οικειότητα μέσα στα πλαίσια του ζεύγους, αφού κάθε μέρα και οι δυό τους σε καμμιά περίπτωση δε θα φεγγοβολούν απο εξωτερικές λάμψεις και φυσικά πουδραρίσματα. Και κάπου στο σημείο αυτό, ο όρος <<ρουτίνα>> κάνει εμφάνιση σε ρόλο συνήθειας τόσο στα πιο απλά, όσο και σε θέματα ένωσης, όπως το σέξ. Καλό θα ήταν άλλωστε, πρίν το ξεκίνημα της εκάστοτε συμβίωσης να προκύψουν και ορισμένες ανάλογες οριοθετήσεις για εκνευρισμούς, θυμούς, ηθελημένες περιθωριοποιήσεις και μοναχικότητες απο το κάθε μελλοντικό συμβιωτικό μέλος.

   Έτσι, μετά απο μια ολόκληρη μέρα με τις διάφορες ηλικιακές γκάμες, και δυο περιποιημένα κρυστάλλινα ποτήρια αλκοόλ, νομίζω πως η κάθε συμβίωση είναι διαφορετική, αφού άλλοι είναι περισσότερο έτοιμοι για το επόμενο βήμα, και άλλοι λιγότερο. Μικρές αλλαγές σε συνήθειες μπορεί να επιφέρουν τα σχετικώς αναμενόμενα αποτελέσματα. Ας κανονίσουμε μικρά ραντεβού, καινούργιες ρομαντικές συναντήσεις για σινεμά, στο σπίτι των συμβιωτών με καλό φαγητό και κρασί, εκδρομές για αλλαγές περιστάσεων, αλλά και πειραματισμούς σε σεξουαλικές αναμετρήσεις. Και τώρα που αισθάνομαι πως μηδαμινές ψιχάλες ακούμπησαν την άσφαλτο, είναι ώρα να πάρουμε μια ζεστή κουβέρτα και το σύντροφο παραμάσχαλα ακούγοντας καλή μουσική και παρατηρώντας νωτισμένα σύννεφα και συμβιωτικές απολήξεις.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

 

Η σχεσιακή απόχη

Μισό λεπτό να σηκωθώ απ' το ζεστό μου κρεβάτι, να πιάσω στα χέρια το ξεφτισμένο αλλά κατα τα άλλα ολοκαίνουργιο ημερολόγιο και αρχίζουμε.. Ωραία, τώρα είμαι έτοιμος. Πόσο είπαμε ότι έχει σήμερα ο μήνας; A, ναι, 14 Φεβρουαρίου. Πόσο;! Μα σήμερα είναι η γιορτή των.. Βαλεντίνων! Ήρθε κι αυτή η μέρα λοιπόν γι' ακόμη μια φορά. Τι μας κάνει να ερωτευόμαστε; Ένα ακόμη ατόπημα ή η ευτυχέστερη κατάληξη; Πόσοι απο 'σας καλά κρατούν τα ηνία της μοναξιάς, και πόσοι του Ερωτιδέα; Ή καλύτερα..πόσοι ειν΄ εκείνοι που φοβούνται έστω και να τ' αγγίξουν τα προαναφερθέντα τοπία. ''Δεν πιστεύω στον έρωτα'' είπε κάποια μετά απο δική μου πολλαπλή έκκληση για παράτολμη δήλωση. Μα πως τολμάς να δηλώνεις θρασύτατα κάτι τέτοιο αν δε μπορείς ούτε καν να το ψελλίσεις όταν οι μόνοι που μπορεί να σ' ακούσουν είναι μια ξύλινη πολυθρόνα, κάτι παράθυρα καινούριου τύπου αλουμινίου και κάτι καλογυαλισμένοι σοβάδες; Στ' αλήθεια δεν πιστεύουμε στον τοξοβολημένο άγγελο ή απλώς τον φοβόμαστε; Αποστροφή στον έρωτα. Δραστική θέση άμυνας η άλλη μια μορφή απομόνωσης; Απο την άλλη, τα ερωτευμένα ζευγάρια αντικατοπτρίζουν φώς, διάθεση για ένωση, τόσο ψυχική, όσο και σωματική. Αντίπερα όχθες με μόνο κοινό την ενδιάμεση παγωμένη λίμνη. Άλλοι είναι διατεθειμένοι να βουτήξουν χωρίς περιστροφές με ταίρι ή χωρίς, ενώ άλλοι το πολύ-πολύ να ξαπλώσουν απ' έξω κοιτάζοντας τους αδιάφορους για τις καιρικές συνθήκες κολυμβητές. Βέβαια, όταν έχεις πονέσει αρκετές φορές μια τέτοια μέρα, θα προτιμούσες ίσως, να ακύρωνες την ύπαρξη της, να τυπώσεις καινούρια ημερολόγια κι ατζέντες με μια μέρα λιγότερη. Εγώ προσωπικά πληγώθηκα αρκετές φορές μια τέτοια μέρα..μα δεν έχει και τόση σημασία πια. Εξάλλου καθ' αυτό τον τρόπο έμαθα να πιο είμαι αυστηρός με τον ευατό μου, να τον δαμάζω, ωστέ να ερωτεύτεται με περιορισμούς. Σήμερα δεν ξέρω γιατί, μα στέρεψε η συγγραφική μου ανάσα. Είναι μάλλον που με κλείνει το δίχτυ. Και ποιός ξέρει μέχρι πότε θα βρίσκω ουρανό μόνο απο τρύπες μηδαμινού πλάτους. Μα δεν το βάζω κάτω.. Γεννήθηκα και θα πεθάνω με αντοχές κι ερωτικές ανάσες, όπως κι εσείς βέβαια. Αν κάποιοι απο μας λοιπόν, δε μπορούν να ακολουθήσουν τις επιταγές του Βαλεντίνου, είναι ώρα να μείνουν για κάποιο χρονικό διάστημα μόνοι. Ο χρόνος όμως, είναι απόλυτα δικός μου..δικός σας, κι όποιος τον επιλέξει θα μάθει να αντέχει περισσότερο, να διαμορφώνεται καταλληλότερα, να εκπληρώνεται σωστότερα. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω λοιπόν, όσοι δε νιώθετε ακόμη έτοιμοι για το σχεσιακό κάλεσμα, δεν έχετε παρα να βάλετε το κεφάλι σε μια απόχη κι όταν νιώσετε έτοιμοι για καλέσματα, απλά σκίστε γλυκά το δίχτυ κι αναπνεύστε. Και κάπου εδώ τελειώνει το σημερινό μας ραντεβού.. Δεν ξέρω τα σχέδια σας γι' απόψε, μα το μόνο που μπορώ κι έχω τη δύναμη να πω, είναι πως εύχομαι σήμερα να περάσετε όσο πιο όμορφα μπορείτε. Μισό λεπτό να σηκωθώ απο το ζεστό μου κρεβάτι, να πιάσω στα χέρια το μπουκάλι το κρασί, ένα ποτήρι και το δερμάτινο μπουφάν και τελειώνουμε.. Ωραία, τώρα είμαι έτοιμος για την πολυπόθητη ολομόναχη βόλτα μου.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Χασμώδης σύγχυση σε φάτσες παιδικές

Μια βραδινή γύρα στα αστικά σοκάκια. Δε θα χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο. Θέλω να δω φάτσες απόψε το βράδυ. Παιδικές, προεφηβικές, εφηβικές, ενηλικίωσης φάτσες. Αθώες ή ακόμη καλύτερα και πονηρεμένες. Είναι δυνατόν να μπερδεύω αυτές τις ψυχές; Μήπως είμ' ανίκανος να τις ξεχωρίσω κι απλά είναι δικό μου το λάθος; Ίσως όλοι εσείς εκεί έξω να έχετε μαθει να τις διαχωρίζετε. Γράφω και τρέμω, σφαδάζω αθόρυβα μήπως καταλάβω γιατί ο δρόμος του παιδιού, του εφήβου χάθηκε στα μονοπάτια του σιδηροδρόμου τώρα που δεν έχει πολύ ώρα που κατέφθασε στον ουρανό το φεγγάρι. Μα να, κοίτα! Κoίτα εκεί στο βάθος του σιδηροδρόμου το πιθανώς 14χρονο με πόση μαεστρία κρατά το τσιγάρο, απολαμβάνει την κάθε του τζούρα με φαινομενική ηδονή και συγκρατημένη απάθεια μπροστά στα καλά του φιλαράκια. Και τώρα, ο γλυκός επειδιξίας θέλει να μας κάνει να τον προσέξουμε σε μια φιγουρατζίδικη κωλοτούμπα αφού πρώτα θ' άφησει το τσιγάρο και το κομπολόι σ' ένα φίλο που ''κατα λάθος'' τα πρωτοδικομάζει. Τα συνδυάζει όμως, δεν έχω παράπονο. Είν' ένας αθλητικός καπνιστής. Έχω διάθεση για σχήματα οξύμωρα απόψε. Κι όταν τελειώσει η περίτεχνη τούμπα, τί; Θα 'ρθει το τρένο και θα χαθεί μες τα βαγόνια; Μάλλον ναί. Θα κομπαστεί ελεύθερα μπροστά μου για τα κατορθώματα του κι ύστερα θα χαθεί σ' ένα μισοάδειο βαγόνι για να πάει στο σπίτι που τον περιμένει η μαμά κι ο μπαμπάς.-Στ' αλήθεια τον περιμένουν, ή απλά εικάζω; Ποιός ξέρει.. Κι όταν θα κοντοζυγώνει στο σπίτι θα κάνει μια τελευταία τζούρα κι έπειτα θα κρύψει το χρυσό του θησαύρο σε ''καλές'' τσέπες ή ακόμα και μέσα απ' το σλιπάκι που του αγόρασε μια μέρα η μαμά. Θα μπεί στο σπίτι, θα κατευθυνθεί προς την τουαλέτα για να βουρτσίσει τα νικοτιασμένα μα καταλεύκα προς το παρόν του δόντια και θα βγεί πάλι στο σαλόνι να διαπιστώσει το μαμαδίστικο υπαρκτό ή ανύπαρκτο φαγητό της κατσαρόλας. Κι αν το βρεί ανύπαρκτο, θ' αρπάξει το πρώτο ελκυστικώς εικονογραφημένο prospectous του junk food και θα πραγματοποιήσει γευστική παραγγελιά. Θ' ανοίξει λιγάκι την τηλεόραση, θα χαζέψει ρεκλάμες με παπούτσια, τσάντες, οδοντόκρεμες, πεντάστερα ξενοδοχεία, γρήγορα αυτοκίνητα, ευκαιριακές γυναίκες για να μάθει ν' αυνανίζεται κι όχι μόνο. Κιόλας βαρέθηκε, έπλυνε τα χέρια κι έκατσε με τα σουβλάκια μπρός στην δεύτερη του φύση, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Λίγο σερφάρισμα του τύπου Connex στο You-tube και μετά σ' έναν απο τους αγαπημένους ιστότοπους, το Facebook. Μα κοίτα ταμπέλες ο μικρός. ''Σε σχέση με τη Τζέννυ''. ''Παντρεμένος με τη Tζέννυ''. ''Σε ελεύθερη σχέση με τη Tζέννυ''. Κι η Τζέννυ ποια είναι; Μάλλον η αγαπητικιά. Λίγο chatting με γνωστούς κι αγνώστους και μετά σε porn sites για να συνεχίσει την εκπαίδευση, για να 'ναι και λιγάκι μαθημένος στα τερτίπια που 'χει κατα νού να κάνει με τη ''Τζέννυ'' όταν κάποια στιγμή θα λείπουν τα ''βλαβερά'' ενήλικα βλέμματα. Κι η ''Τζέννυ'' τί δηλαδή; Είναι έτοιμη; Νιώθει έτοιμη για διακόρευση κι ερωτικά τερτίπια; Μα τί λεω ο ανόητος. Τώρα το must για τις ηλικίες αυτές είναι το στοματικό σέξ και τα συνοδευτικά του πιάτα. Και τώρα τί; Φαίνομαι έξυπνος σχολιάζοντας έναν 14χρονο που προσπαθεί να αποκαλεστεί οργισμένος άντρας; Μήπως αυτές οι ηλικίες προσπαθούν να προπορευθούν και να αποκτήσουν το ανάλογο στύλ του άντρα στο σχολικό, το διαδικτυακό τους περίγυρο; Μα δεν εξηγείται αυτή η επιλογή για προπόρευση. Μήπως εμείς κατασκεύασαμε το μοντέλο που ονομάζεται ''14χρονος άντρας''; Κι αν ναί, γιατί; Είμαστε τόσο ανασφαλείς που συχνά πυκνά ξεχνούμε ρόλους και προσδίσουμε ασταθείς ιδιότητες σε ξένους, σε γνωστούς, σε πρόσωπα οικεία, στα ίδια μας τα παιδιά για να νιώσουμε ακόμη ζωντανοί, αυτοκράτορες σε ανύπαρκτα αρχηγεία και βασίλεια. Ας μη γελιόμαστε όμως, το 14χρονο δεν έγινε άντρας επειδή επισκέφθηκε τον πρώτο οίκο ανοχής στη Φυλλής μετά την παραίνεση του μπαμπά ή των φίλων. Το 14χρονο είναι ακόμη παιδί. Κι η φύση αυτή δεν αλλάζει, θα ήταν άδικο άλλωστε. Μα αυτές οι ψυχές θέλουν την προστασία μας. Ας δώσουμε ένα τέλος στον εγωισμό μας κι ας προσπαθήσουμε να σταθούμε σιμά τους. Σιμά στο 14χρονο Άγγελο, τη 14χρονη Τζέννυ, που οδεύουν όχι μόνο σε πρόωρες σωματικές διακορεύσεις, μα σε διακορεύσεις ψυχής. Ας μειώσουμε τα παιδιά που προσπαθούν χωρίς να το ξέρουν να αποκαλεσθούν νευρωτικοί ενήλικες. Να πάρουμε μια μικρή καρέκλα και να τους ακούσουμε για ώρες ολόκληρες, αφού όπως είπε η Κυρία Αλεξίου, ''Να ζείς στην εφηβεία σημαίνει πόλεμο''. Ήρθε η ώρα ο πόλεμος αυτός να λάβει τέλος. Εμείς είμαστε αυτοί που θα σώσουμε τη συντριπτική συνέχεια που αχνοφαίνεται.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

ΥΓ:  ''Μεγαλώνω θα πει να 'ρχεται η ανατροπή, οι καιροί να στη φέρνουν, τα μυαλά να σου γδέρνουν, να ζητάς να κουρνιάσεις και να βρίσκεις οάσεις στις ψυχώσεις των άλλλων που 'χουν για περιβάλλον ίδιες φάτσες με 'σένα, γόνατα λυγισμένα. Όνειρα..ξεχασμένα.''

Καλό σας βράδυ...