Χασμώδης σύγχυση σε φάτσες παιδικές

Μια βραδινή γύρα στα αστικά σοκάκια. Δε θα χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο. Θέλω να δω φάτσες απόψε το βράδυ. Παιδικές, προεφηβικές, εφηβικές, ενηλικίωσης φάτσες. Αθώες ή ακόμη καλύτερα και πονηρεμένες. Είναι δυνατόν να μπερδεύω αυτές τις ψυχές; Μήπως είμ' ανίκανος να τις ξεχωρίσω κι απλά είναι δικό μου το λάθος; Ίσως όλοι εσείς εκεί έξω να έχετε μαθει να τις διαχωρίζετε. Γράφω και τρέμω, σφαδάζω αθόρυβα μήπως καταλάβω γιατί ο δρόμος του παιδιού, του εφήβου χάθηκε στα μονοπάτια του σιδηροδρόμου τώρα που δεν έχει πολύ ώρα που κατέφθασε στον ουρανό το φεγγάρι. Μα να, κοίτα! Κoίτα εκεί στο βάθος του σιδηροδρόμου το πιθανώς 14χρονο με πόση μαεστρία κρατά το τσιγάρο, απολαμβάνει την κάθε του τζούρα με φαινομενική ηδονή και συγκρατημένη απάθεια μπροστά στα καλά του φιλαράκια. Και τώρα, ο γλυκός επειδιξίας θέλει να μας κάνει να τον προσέξουμε σε μια φιγουρατζίδικη κωλοτούμπα αφού πρώτα θ' άφησει το τσιγάρο και το κομπολόι σ' ένα φίλο που ''κατα λάθος'' τα πρωτοδικομάζει. Τα συνδυάζει όμως, δεν έχω παράπονο. Είν' ένας αθλητικός καπνιστής. Έχω διάθεση για σχήματα οξύμωρα απόψε. Κι όταν τελειώσει η περίτεχνη τούμπα, τί; Θα 'ρθει το τρένο και θα χαθεί μες τα βαγόνια; Μάλλον ναί. Θα κομπαστεί ελεύθερα μπροστά μου για τα κατορθώματα του κι ύστερα θα χαθεί σ' ένα μισοάδειο βαγόνι για να πάει στο σπίτι που τον περιμένει η μαμά κι ο μπαμπάς.-Στ' αλήθεια τον περιμένουν, ή απλά εικάζω; Ποιός ξέρει.. Κι όταν θα κοντοζυγώνει στο σπίτι θα κάνει μια τελευταία τζούρα κι έπειτα θα κρύψει το χρυσό του θησαύρο σε ''καλές'' τσέπες ή ακόμα και μέσα απ' το σλιπάκι που του αγόρασε μια μέρα η μαμά. Θα μπεί στο σπίτι, θα κατευθυνθεί προς την τουαλέτα για να βουρτσίσει τα νικοτιασμένα μα καταλεύκα προς το παρόν του δόντια και θα βγεί πάλι στο σαλόνι να διαπιστώσει το μαμαδίστικο υπαρκτό ή ανύπαρκτο φαγητό της κατσαρόλας. Κι αν το βρεί ανύπαρκτο, θ' αρπάξει το πρώτο ελκυστικώς εικονογραφημένο prospectous του junk food και θα πραγματοποιήσει γευστική παραγγελιά. Θ' ανοίξει λιγάκι την τηλεόραση, θα χαζέψει ρεκλάμες με παπούτσια, τσάντες, οδοντόκρεμες, πεντάστερα ξενοδοχεία, γρήγορα αυτοκίνητα, ευκαιριακές γυναίκες για να μάθει ν' αυνανίζεται κι όχι μόνο. Κιόλας βαρέθηκε, έπλυνε τα χέρια κι έκατσε με τα σουβλάκια μπρός στην δεύτερη του φύση, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Λίγο σερφάρισμα του τύπου Connex στο You-tube και μετά σ' έναν απο τους αγαπημένους ιστότοπους, το Facebook. Μα κοίτα ταμπέλες ο μικρός. ''Σε σχέση με τη Τζέννυ''. ''Παντρεμένος με τη Tζέννυ''. ''Σε ελεύθερη σχέση με τη Tζέννυ''. Κι η Τζέννυ ποια είναι; Μάλλον η αγαπητικιά. Λίγο chatting με γνωστούς κι αγνώστους και μετά σε porn sites για να συνεχίσει την εκπαίδευση, για να 'ναι και λιγάκι μαθημένος στα τερτίπια που 'χει κατα νού να κάνει με τη ''Τζέννυ'' όταν κάποια στιγμή θα λείπουν τα ''βλαβερά'' ενήλικα βλέμματα. Κι η ''Τζέννυ'' τί δηλαδή; Είναι έτοιμη; Νιώθει έτοιμη για διακόρευση κι ερωτικά τερτίπια; Μα τί λεω ο ανόητος. Τώρα το must για τις ηλικίες αυτές είναι το στοματικό σέξ και τα συνοδευτικά του πιάτα. Και τώρα τί; Φαίνομαι έξυπνος σχολιάζοντας έναν 14χρονο που προσπαθεί να αποκαλεστεί οργισμένος άντρας; Μήπως αυτές οι ηλικίες προσπαθούν να προπορευθούν και να αποκτήσουν το ανάλογο στύλ του άντρα στο σχολικό, το διαδικτυακό τους περίγυρο; Μα δεν εξηγείται αυτή η επιλογή για προπόρευση. Μήπως εμείς κατασκεύασαμε το μοντέλο που ονομάζεται ''14χρονος άντρας''; Κι αν ναί, γιατί; Είμαστε τόσο ανασφαλείς που συχνά πυκνά ξεχνούμε ρόλους και προσδίσουμε ασταθείς ιδιότητες σε ξένους, σε γνωστούς, σε πρόσωπα οικεία, στα ίδια μας τα παιδιά για να νιώσουμε ακόμη ζωντανοί, αυτοκράτορες σε ανύπαρκτα αρχηγεία και βασίλεια. Ας μη γελιόμαστε όμως, το 14χρονο δεν έγινε άντρας επειδή επισκέφθηκε τον πρώτο οίκο ανοχής στη Φυλλής μετά την παραίνεση του μπαμπά ή των φίλων. Το 14χρονο είναι ακόμη παιδί. Κι η φύση αυτή δεν αλλάζει, θα ήταν άδικο άλλωστε. Μα αυτές οι ψυχές θέλουν την προστασία μας. Ας δώσουμε ένα τέλος στον εγωισμό μας κι ας προσπαθήσουμε να σταθούμε σιμά τους. Σιμά στο 14χρονο Άγγελο, τη 14χρονη Τζέννυ, που οδεύουν όχι μόνο σε πρόωρες σωματικές διακορεύσεις, μα σε διακορεύσεις ψυχής. Ας μειώσουμε τα παιδιά που προσπαθούν χωρίς να το ξέρουν να αποκαλεσθούν νευρωτικοί ενήλικες. Να πάρουμε μια μικρή καρέκλα και να τους ακούσουμε για ώρες ολόκληρες, αφού όπως είπε η Κυρία Αλεξίου, ''Να ζείς στην εφηβεία σημαίνει πόλεμο''. Ήρθε η ώρα ο πόλεμος αυτός να λάβει τέλος. Εμείς είμαστε αυτοί που θα σώσουμε τη συντριπτική συνέχεια που αχνοφαίνεται.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

ΥΓ:  ''Μεγαλώνω θα πει να 'ρχεται η ανατροπή, οι καιροί να στη φέρνουν, τα μυαλά να σου γδέρνουν, να ζητάς να κουρνιάσεις και να βρίσκεις οάσεις στις ψυχώσεις των άλλλων που 'χουν για περιβάλλον ίδιες φάτσες με 'σένα, γόνατα λυγισμένα. Όνειρα..ξεχασμένα.''

Καλό σας βράδυ...