Σ' ένα δάσος με το γαλάζιο ποδήλατο..

Κάπου εδώ, μέσα στο φόβο που κρύβουν οι φυλλωσίες σ' έν' άγριο δάσος, και κάπου στ' αδιάβατο που μπαινοβγαίνω κοντά στο τέλος των ημερών μιας βδομάδας αναμονής, συνάντησα κρυφά δίχως να το πω σε κανένα, ένα παλιό μύθο. Αν κι ήταν η πρώτη μας συνάντηση, δε βιάστηκε να δηλώσει πως ''τα σεξουαλικά ψυχρά άτομα είναι αυτά που τα καταφέρνουν καλύτερα στο ερωτικό αλισβερίσι.'', αφού δε δένονται και τόσο συναισθηματικά, παρατώντας με βιαστικά, κάτω απο ένα παράξενο δέντρο. Και τώρα που στέκομαι σιμά στη χαραμάδα του δέντρου, θυμήθηκα πως στο παντελόνι κρύβω πάντα ένα μικρό μαγνητόφωνο με ανολοκλήρωτες ηχογραφήσεις.. Ας το πατήσω να ξεκινήσει να μιλά λοιπόν, όσο συλλογιέμαι λόγια περαστικών και λίγο πιο στάσιμων στην ζωή μου ανθρώπων. Λένε πως ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο.. Μήπως καθ' αυτό τον τρόπο απλά προσπαθούμε να δώσουμε αξία στο συναίσθημα που κρατούμε καλά σαν επικάλυψη για κάτι ατέλειωτα ξημερώματα Σαββάτου; Έτσι, μπας και δίνοντας του αξία, το κάνεις να φαντάζει έστω για ορισμένα αδιάφορα στιγμιότυπα της μέρας υπαρκτό. Ως σήμερα, έμαθα πως ο Έρωτας αξίζει να βιωθεί, αφού χωρίς να πέσεις μια φορά στα χέρια του, νιώθεις ανεκπλήρωτος. Και τότε ας υποθέσουμε πως ερωτεύτηκες. Το συναίσθημα αυτό, πάντοτε, αργά ή γρήγορα θα συνοδεύεται απο πόνο; Ο Έρωτας είναι ένας τεράστιος ασκός με διαφορετικά συναισθήματα. Μια φίλη είπε πως ''πρέπει να μάθεις να ελέγχεις τα συναισθήματα''.  Όλα όμως, λειτουργούν ανεξέλεγκτα μετά το άνοιγμα του ασκού. Με κάποιους ανθρώπους, χωρίς ''ιδιαίτερες σχέσεις'' -όπως λέει κι ένας ψηλόλιγνος κύριος- αιθάνεσαι απο την πρώτη φορά που τους αντικρίζεις διαφορετικά. Τους ερωτεύεσαι. Είναι σαν ο απο μηχανής θεός να περπατούσε βιαστικά ένα χειμωνιάτικο βράδυ κάπου στην πλατεία Μαβίλλη, να σου χαμογέλασε γλυκά ενώ περίμενες τα ρέστα σου απο μια σοκολάτα και να σου άλλαξε τη ζωή. Απρόσμενα τα παιχνίδια της Μοίρας λοιπόν, αφού μόνο ενα χαμόγελο κρίνεται ικανό να αλλάξει το μέσα σου. Ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος αν ένα φλέρτ, ένας έρωτας, μια προσκόλληση θ' αξίζει τον κόπο και το χρόνο της μέρας σου. Δεν έχεις όμως παρά να τα πας παραπέρα. Πολέμα γι' αυτό που κάποτε θεωρούσες ακατόρθωτο. Για να ζήσεις παραπάνω στιγμές με 'κείνο το ζεστό χαμόγελο και τα αρώματα κοντά στο λαιμό του. Κάπου εδώ, μέσα στο φόβο που κρύβουν οι φυλλωσιές σ' έν' άγριο δάσος, και κάπου στ' ασυγχώρητο που απλώς μπαίνω κοντά στο τέλος των στιγμών μιας βραδιάς προσμονής, συνάντησα κρυφά δίχως να το πω σε κανένα, ένα παλιό γαλάζιο ποδήλατο.. αφού πρώτα ηθελημένα λησμόνησα το μαγνητόφωνο στα φαγωμένα μισοφέγγαρα να λέγει πως..

Ήταν σα να 'δα μια φωτιά στα σεντόνια..

Ξάφνου θόλωσα, για λίγο νόμισα

πως ακόμη παραμόνεύες

στο λευκό μου σκέπασμα.

Μα πάλι λάθεψα, μιας κι έπειτα

όταν πια ήταν αργά

και τα πόδια μου εκάηκαν,

θυμήθηκα πως πάλι λησμόνησες

το σιγαρέτο φωτιστό

δίπλα απ' το δοχείο της βενζίνης,

όταν γι' άλλη μια νύχτα σάλεψες,

φορέθηκες κι είπες αντίο..

ενώ κοιμόμουν πλάι στο προσκεφάλι σου.

Καλή συνέχεια..

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Το πάρτυ με τις λευκές μάσκες

Απόψε, σ' ένα πάρτυ με καυτή στα βλέμματα την ήβη και στο βάθος μια τραπεζαρία γεμάτη εξωτικά, κοινότυπα, μεθυστικά, ακόμα και αδιάφορα φρούτα.. Αφού κι η τελευταία αιτία για κτύπο στην πόρτα ξεπρόβαλλε στα ενδώτερα του χώρου, οι προσκεκλημένοι κόλλησαν τα σώματα τους γύρω απ' το τραπέζι. Ο οικοδεσπότης, θεώρησε απαραίτητο να κλείσει το φωτισμό, δίνοντας κανόνες για το παιχνίδι, αλλα και λευκές μάσκες σε όλα τα μέλη. ''Φορέστε τις μάσκες, μπερδευτείτε αθόρυβα μέσα στο χώρο, κι έπειτα φιληθείτε με το πρόσωπο που θα αγγίξετε πρώτο.'' Αυτά ήταν τα λόγια του, τα οποία ως φάνηκε, αρκούσαν για όσα ακολούθησαν. Αφού λοιπόν φορέθηκαν οι μάσκες εν μέσω σκότους κι ερωτικής ''αυθάδειας'', συνάντησαν τους τυχαίους εραστές αφύλακτους και με χέρια δεμένα. Ο οικοδεσπότης απλά παρατηρούσε απο μια μεγάλη πολυθρόνα, ξέροντας τις ταυτότητες των κρυμμένων προσώπων. Τα φιλιά και τα ερωτικά χάδια κυριεύσαν το δωμάτιο. Πράξεις έρωτος και λαγνοίας, αδιαφορίας για το φύλο του εραστή. Τότε, πρίν οι ερωτικές πράξεις αποτελέσουν σέξ, το βλέμμα του οικοδεσπότη ανασήκωσε κέρινες φωταψίες και τα φύλα καλέσθηκαν να αποβάλλουν τα λευκά ενδύματα απο το πρόσωπο, αφού όμως σκορπίσουν και πάλι. Οι μονάδες βρήκαν απο μια θέση, χαμογελώντας πονηρά κι αμήχανα. Η συζήτηση επέβαλλε μερικά ποτήρια αλκόολ. Έτσι, έρχομαι αντιμέτωπος με ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις ακόμη και βιαστικές, αυθόμητες, ανόητες, με σκοπό την προσπάθεια της προσέγγισης κάθε πιο κοντινού αυθορμητισμού. Τι είναι το φύλ λοιπόν; Το φύλο κάνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος το φύλο; Ερωτευόμαστε άντρες, γυναίκες, τα δύο βασικά ως κάποτε φύλα. Ένας άνθρωπος με διευρυμένους όμως ορίζοντες της νέας κυρίως εποχής, είναι πράγματι έτοιμος να αποκαλυφθεί αλλά κυρίως να αποκαλύψει στον ίδιο του τον εαυτό πως διαθέτει σεξουαλικές ορμές και συναισθηματικούς ρομαντισμούς για άτομα του φύλλυ του; Ίσως ναί, ίσως κι όχι, αφού άλλος το αντιλαμβάνεται νωρίτερα κι άλλος αργότερα. Μερικά απο τα βασικά μότίβα αποκάλυψης είναι τα λαμβανόμενα περιβαλλοντικά ερεθίσματα όπως αυτά του φιλικού, του διαπροσωπικού, του ενδοοικογενειακού, αλλά και του τοπικού - πολιτιστικού περιβάλλοντος. Ξεχνώντας λοιπόν για λίγο ταμπού, αποκρύψεις, ντροπές και άλλες σεμνοτυφίες κι εναντιώσεις, οι άνθρωποι του πάρτυ έδειξαν να απολαμβάνουν τη συζήτηση που για μερικούς μπορεί να εγκυμονούσε κινδύνους. Τελικά, σημασία σε έναν έρωτα, μια αγάπη, δεν έχει το φύλο, αλλά ο άνθρωπος που ερωτεύεσαι κι αγαπάς με όλη σου την ψυχή. -''It's all about the person'' λοιπόν. Άλλωστε, κάθε άνδρας κρύβει μια γυναίκα μέσα του, και αντίστροφα. Πρέπει όμως να επισημανθεί πως ένας αμφισεξουαλικός, έχει περισσότερες πιθανότητες να απιστήσει, όχι απλά λόγω χαρακτήρα ή ορμών, αλλα λόγω του οτι το μάτι του μπορεί να στραφεί τόσο προς γυναικείες, όσο και προς αντρικές φιγούρες, χωρίς όμως αυτό να τον καθιστά άπληστο δοκιμαστή. Και τώρα, που τα λεπτά της ώρας πλησιάζουν τη Δευτέρα και νιώθω λιγάκι μεθυσμένος απο το μπουκάλι το κονιάκ.. και αδιαφορώ για τον τρόπο της γραφής, μάλλον είναι ώρα για αναφωνήσεις. Το φύλο δεν έχει και τόσο εξέχοντα ρόλο. Εκείνο που σε σκιάζει είναι η σεξουαλική προτίμηση. Κι αυτή, δεν έχεις παρα να την αποδεχτείς. Αν είσαι ετεροφυλόφιλος, είσαι ετεροφυλόφιλος. Αν είσαι αμφιφυλόφιλος, είσαι αμφιφυλόφιλος. Αν είσαι ομοφυλόφιλος, είσαι ομοφυλόφιλος. Άλλωστε ο φυλετικός καθορισμός πραγματοποιείται ώς την ηλικία των τεσσάρων, ανεξάρτητα απο το πότε κανείς το αντιλαμβάνεται και τ' αποδέχεται. Δεν έχεις παρα να αποδεχτείς το σεξουαλικό σου μετερίζι και να πορευθείς σιμά του. Η ζωή είναι τόσο μικρή που θα πρέπει να τη γευτούμε στο έπακρο. Μισό λεπτό φυσήξω απαλά πάνω απο τα καιόμενα φιτίλια των κεριών, μα χωρίς να φορέσουμε τις λευκές μάσκες αυτή τη φορά. Μπερδευτείτε αθόρυβα μέσα στο χώρο, κι έπειτα φιληθείτε με το πρόσωπο που θα αγγίξετε πρώτο. Αυτά είπα ψιθυρίζοντας, και το παιχνίδι πάλι ξεκίνησε.. Τα υπόλοιπα, φανταστείτε τα ...

Καλή συνέχεια..

Τα λέμε την επόμενη φορά

Καλό σας βράδυ...

Η ανάμνηση απ' το κόκκινο πουκάμισο

Αναμνήσεις.. Παγωμάρες του χρόνου, στιγμές σε μνήμη, δέρμα, μυρωδιά, θέα. Πόσο μας πονά η ανάμνηση μιας αγάπης, ενός έρωτα; Είναι τότε που βλέπεις μια του φωτογραφία, μια του λέξη γραμμένη σε ξεχασμένο χαρτί δίπλα απο τον κάλαθο των αχρήστων. Όταν περπατάς με τ' ακουστικά μέσα στο χάος πολυσύχναστου δρόμου ακούγοντας ραδιόφωνο, τότε το αγαπημένο του τραγούδι, το τραγούδι που ακούσατε πρώτη φορα μαζί και τον θυμίζει, σε βρίσκει απροετοίμαστο, σε τσακίζει με την πρώτη μελωδία κάνοντας σε ανίκανο για κάθε επόμενο βήμα. Ξεσπάς σε κλάμματα όταν πια δεν έχεις το κουράγιο να τον πάρεις τηλέφωνο, λυγίζεις μπρός στην ανικανότητα. Είναι η θύμηση, η ξεχασμένη υπενθύμηση που σκάλωσε  μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Μια υπόνοια της στιγμής, σαστίζει μπροστά στο γεγονός πως αυτό που τελικώς απομένει απο τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η ανάμνηση τους, ανεξαρτήτος ποιότητος ή ποσότητος. Μήπως οι αναμνήσεις μας φυλακίζουν; Η αλήθεια είναι πως σε διευκολύνουν να τις εντυπώσεις στην καρδιά, στο νού και την ψυχή. Μα κι αν απο επιλογή τις αφανίσεις απο τα τοιχώματα της καθημερινότητας, όλως τυχαίως κάποτε θα 'ρθεις αντιμέτωπος με άλμπουμ σ' αραχνιασμένα συρτάρια. Ο βιβλιοθηκάριος, στέκοντας πάνω σε σιδερένια σκάλα και τακτοποιώντας βιβλία, έτυχε να δει τι γράφω παραπάνω. Όταν η δουλειά του τελείωσε, ήρθε και μου ψιθύρισε πως οι αναμνήσεις γίνονται φυλακές μόνο όταν εμείς το επιθυμούμε. Κι αν είχε δίκιο εκείνη η φθαρμένη φιγούρα, κι αν είναι στ' αλήθεια έτσι, τι; Αν η δήλωση αυτή διεθέτει βάσεις, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις πλειοψηφικές φροιδικές θεωρίες περί μαζοχισμού και παθητικής γυναικείας στάσης, προσθέτοντας μέσα σ' εκείνες και τις μαζοχιστικές τάσεις του ανδρικού φύλου για στάσιμες αναμνήσεις. Μέσα σε χιλιάδες βιβλιά με αμέτρητα στον αριθμό θέματα, άλλα διαχείρισης άγχους, άλλα ψυχαναλυτικών θεωριών, κι άλλα περί ψυχής κι ιδεών. Μα κανένα για αναμνήσεις.. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, γιατί να χαραμίσεις ένα ολόκληρο βιβλίο για να αναλύσεις τη μορφή της στάσιμης μνήμης; Αν θες να τις κρατήσεις, δεν έχεις παρα να τις φωτίσεις με γλυκιά μελαγχολία. Να τις ψιλέψεις μια χλιαρή νύχτα σταγμένες στάλες δάκρυα, ψελίζοντας ονόματα. Μόνο έτσι θα διαλύσεις της συμμαχίες της παθητικής σου φύσης. Κλαίγοντας μέχρι να ξεθυμάνει η αλμύρα απο τα μάτια σε δοχείο, να γίνει το μπουμπούκι ανθός κάτω απο του φεγγαριού τις πιθανές αχτίδες. Έτσι θα πορευθώ απόψε, θα αφήσω το κόκκινο πουκάμισο ξεκούμπωτο στης σάρκας μου το βιός και 'μένα καιόμενο τσιγάρο θα δώσω τέλος  στη γραφή. Κι η υπόπνοια μόλις πήρε βεβαίωσης μορφή και μου 'πε πως τελικώς, αυτό που απομένει απο τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η ανάμνηση τους, ανεξαρτήτος ποιότητος ή ποσότητος.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Πρέπει να προλάβω τον Έρωτα

Εδώ.. Εδώ, στην άκρη της διάθεσης, στη φιγούρα της άνεσης. Απο εδώ θα πιαστώ, με τραγούδια κι οράματα, θα καταπιαστώ. Με λέξεις, ολόκληρες φράσεις για να 'χω κι απόψε να παίξω, να διδαχθώ και να διδάξω. Να ορμήσω κατα πάνω, να τον πιάσω απ' τα φτερά, να τον χωρέσω στην αγκαλιά ως τα μεσάνυχτα, κι ύστερα να 'χω μικρά, λευκά τριχίδια στο πέτο. Και το όνομα αυτού, Ερωτιδέας. Έτσι ευνοήθηκε, πνίγηκε ένα πρωινό σε γαλάζια κολυμπήθρα. Έκτοτε τον συναντώ ποτε - ποτε, τον χάνω, με χάνει, θέλω να τον χάσω, μα τότε με συναντά χωρίς να το ξέρω. Απλά νιώθω την παρουσία του στο χώρο. Για πόσο θα τη νιώθω όμως; Για πόσο άραγε κρατά ο έρωτας; ''Κάποιος είπε πως ο Έρωτας για μια στιγμή κρατά, αύριο βράδυ θα 'ναι αργά..''. Μήπως ο Έρωτας κρατά μια στιγμή λοιπόν, μια βραδιά μονάχα; Kι έπειτα, πως, πως ζει, πως τρέφεται; Βρίσκει τροφές σε πράσινα δάση ή απλά δαγκώνει τα δικά του σωθικά βυθιζόμενος στη μπανιέρα του Τέλους; Ο Έρως είναι φιλόδοξος, κι αποσπάται μονάχα απο συναισθηματικές διαλείψεις, ελλείψεις. Για τροφή έχει το Όνειρο.. Mόνο όταν τ' Όνειρο πάψει να λάμπει, μόνο τότε ο Έρωτας δυο ανθρώπων τελειώνει. Η καθημερινότητα σκιάζει, τον βιάζει απότομα, αλλά εκείνος αν είναι δυνατός, όλο και κάπου θα κοιτάξει να κρυφτεί, ευκόλως ν' αμυνθεί. Είναι τα ψέματα που τον απορρίπτουν, που τον βουλώνουν μ' ενοχές. ''Είμ' ερωτευμένος μαζί σου.'' Δηλώσεις που συνήθως στ' άκουσμα προκαλούν απο μειδίαμα έως πλατύ χαμόγελο. Ο Έρωτας είναι τ' απόσταγμα του συναισθήματος, το λιμάνι της διαφυγής απο τη ρουτίνα. Είναι πολλές φορές, μια γλυκιά μελαγχολία, που δε σε θλίβει κατα μέτωπο με την πλήρη της έννοια, μα σε χαζεύει κάπου κάπου και σε τροφοδοτεί με ελπίδες και σκέψεις. Άλλωστε, δεν νοείται έρωτας, αγάπη δίχως πόνο. Ο πόνος είναι οδηγός.. Οδηγός που χωρίς εκείνον δεν κάνεις βήμα πριν θυμηθείς πως ένα βράδυ σε πήρε αγκαλιά και σ' άκουσε να κλαίς ως τα χαράματα. Πολλοί είναι οι ποιητές, που μέσα απο τα ποιήματα τους εξύμνησαν τον Έρωτα, τον θεοποίησαν. Δεν έπραξαν άστοχα όμως, αφού εκείνος ταλανίζει και ταλαντεύεται. Είναι η γενεσιουργός δύναμη που τονώνει ακόμη και τις πιο ασήμαντες γελοιότητες. Μα τέλος πια με τα θεωρητικά κομμάτια.. Ήρθε η ώρα να λάβουμε δράση. Να ''εκμεταλλευτούμε'' τις καταστάσεις και να ενδώσουμε σε καινούργες επιθυμίες, πρωτότυπα ως τώρα ''θέλω'', δίνοντας την ευκαιρία στον εαυτό μας να ερωτευθεί, και να αποκαλεσθεί ερωτεύσιμος. Η πιο μεγάλη ώρα, είναι τώρα λοιπόν. Τώρα.. Τώρα θ' αρπάξω τα κλειδιά τ' αυτοκινήτου, θα μπώ μέσα, θα ανοίξω τα παράθυρα αψηφώντας το κρύο. Θα ψάξω λιγάκι στο ντουλαπάκι με τους ξεχασμένους δίσκους.. Όχι πολύ όμως, δεν είν' ανάγκη. Μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα, ακούγοντας το τραγούδι εκείνο που με γιατρεύει. ''Κάποιος είπε πως ο Έρωτας για μια στιγμή κρατά, αύριο βράδυ θα 'ναι αργά..''. Τρέχω λοιπόν, τρέχω να τον προλάβω.. Πρίν  να είναι πολύ αργά..

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Ενδοσκοπώντας χρόνιες οριοθετήσεις

Προϊόντα σε διάβα χρόνου και συναισθηματικής υπόστασης; Προϊόντα με ανώτατo ψυχοαναληπτικό καταφύγιο; Ανθρώπινες υπάρξεις που αναπνέουν, συμπεριφέρονται, αισθάνονται, αντιδρούν, εξελίσσονται. Μα τελικά, τί είμαστε; Τυχερά προϊόντα που απο μέσα τους αναβλύζουν όλα τα προηγούμενα, ή ανώτερες υπάρξεις με όλα τα παραπάνω εφόδια; Αναπνέω. Μιλώ χαμογελώντας. Φοβάμαι. Συγχύζομαι σε μια σου λέξη. Εφευρίσκω κι απο ένα καινούργιο χάπι για την κατάθλιψη. Μπορώ να κάνω τα πάντα λοιπόν. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Πόσο έτοιμος νιώθω όμως να προσπαθήσω για όλα αυτά άραγε; Είναι η ετοιμότητα που σημάνει την αρχή της προσπάθειας ή προϋποθέτονται κι άλλες ιδιότητες; Προφανώς η ετοιμότητα δηλώνει ''θέλω'', μα δεν είναι πάντοτε έτσι. Κάποιες φορές θέλουμε τόσο ν' αγαπηθούμε και ν' αγαπήσουμε που ο φόβος μιας αποτυχημένης σχέσης, τοποθετεί εμπρός μας παρωπίδες και κάγκελα φυγής. Είν' ο φόβος μην μπεις σε ένα σπίτι ξένο, στοιχειωμένο. Μα αν δε νιώσεις τις αράχνες να σε σφιχταγκαλιάζουν, πως θα γίνεις ικανός να βρεις το σπίτι με την ποθητή συντροφιά; Η αλήθεια είναι πως πολλές απο τις σχέσεις του παρελθόντος μας στοιχειώνουν, μας γυρίζουν πίσω δίχως διακριτή εσοχή για διαφυγή. Αλυσίδες που κρατούν τα κουπιά μιας βάρκας, δεν τ' αφήνουν να χωρέσουν στα χέρια του βαρκάρη εν' μέσω τρικυμίας. Η πραγματική αγάπη -για μένα τουλάχιστον- δηλώνει ολοκλήρωση, πραγματικό δέσιμο, ετοιμότητα για αμφίδρομες δόσεις έρωτος, φροντίδας, έγνοιας, πάθους, ενδιαφέροντος. Φαινόμενα που τόσο προσμένουμε. Μα είναι στιγμές που ο προσδιορισμός μας χάνεται, ο ''στόχος'' χάνεται απο τα κιάλια, ή ακόμη αλλάζει και μορφή, χαρακτήρα, επιθυμίες. Οι στιγμές αυτές επιδιώκουν αναπροσαρμογή και ανασύνταξη των όσων μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα, σταθερά, τοποθετώντας μας σε καινούρια αδιέξοδα, σχετικώς άβατα μονοπάτια, ή ακόμη και σε ωφέλιμες συνταγές. Μα αυτοί που κατέχουν εξέχοντες ρόλους στον παραπάνω λαβύρινθο, είναι τόσο η διαδικασία, όσο και το τελικό αποτέλεσμα. Πρέπει λοιπόν, να δοκιμάσουμε νέες διαθέσεις και περιπτύξεις -φυσικά και μοναχικές-, αφού καθ' αυτό τον τρόπο θα ανακαλύψουμε εμάς, τον πραγματικό μας εαυτό! Μπορεί το διάστημα της ενδοσκόπησης να μοιάζει ατελείωτο, μα δεν είναι έτσι. Σήμερα το μεσημέρι, μια δικιά μου θεωρία καταρρίφθηκε και ευχαριστώ τους φίλους αυτούς που βρέθηκαν στον αναπαυτικό καναπέ να μου δίνουν τα φώτα τους, να φωτίσουνε εμένα. Πίστευα πως είμαι ένα προϊόν, μια συσκευασία που στάθηκε τυχερή και μέσα της θεωρήθηκε σωστό να συμπεριληφθεί και μια ψυχή. Δεν είναι έτσι όμως. Είμαι προφανώς τυχερός που μέσα μου εδώ και χρόνια μια ψυχή αναπνέει, χαμογελά, ξεφυσά, κλαίει, θυμώνει, χαίρεται, απογοητεύεται, αλλά δεν είμαι προϊόν. Είμαι ανώτερο όν, έτοιμο να αγαπήσει και ν' αγαπηθεί, να εκτελέσει κάθε λειτουργία για την οποία δημιουργήθηκε. Ας αφεθούμε ελεύθεροι, ας ξεψαχνίσουμε κάθε κίνηση, ας αποσιωπήσουμε κάθε φοβισμένη λειτουργία, ανατρέποντας ακόμη και χρόνιες προσωπικές θεωρίες. Ας σπάσουμε οριοθετήσεις, μέτρα και προσωπικά σταθμά που ως φαίνεται μόνο ψευδείς λειτουργίες βοηθούσαν μέχρι τώρα..

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Συμβιωτικές απολήξεις

Άφθονες jazz νότες και καθαροστάλακτη ποσότητα ουίσκι, με βρίσκουν καθισμένο σε μια ξύλινη καρέκλα στην καρδιά ενός καφέ στην πλατεία Μαβίλλη.. Απέναντι μου μια τεράστια τζαμαρία με θέα μια μπορντόχρωμη διαφημηστική εταιρία και κάτι συνοικιακώς αραδιασμένα αυτοκίνητα που αναμένουν υπομονετικά τους βραδινούς - ρουτινιασμένους ιδιοκτήτες. Ποτε - ποτε με γυροφέρνει κάποια εξωτερική φιγούρα, καθώς ο καθαριστής του δήμου κοιτά σε κάθε γωνιά να μαζέψει τα φθινοπωρινώς ξεχασμένα φύλλα απ΄ το δρόμο, που λησμόνησε να στοιχειοθετήσει ο άνεμος. Στο μεγάλο γυαλί ανακλώνται τόσο τα σχήματα, τα χρώματα, όσο και τα σχετικώς λαμπερά εσωτερικώς τοποθετημένα λίκνα του καφέ. Με τις παρατηρήσεις, τελείωσαν κι οι σταγόνες. Παραγγέλνω άλλο ένα λοιπόν, και συνεχίζουμε..

   Η όμορφη παρουσία δεν άργησε να μου προσφέρει άλλο ένα ποτήρι, κι έτσι τώρα, μπορούμε να εμβαθύνουμε στο σημερινό μας ζήτημα. Ξάφνου ξεπήδησαν ερωτήματα και δηλώσεις του τύπου ''Τί θα έλεγες αν μέναμε μαζί; Αν συζούσαμε..''. ''Να έρθω να μείνω σπίτι σου για μερικές μέρες; Δε θα φέρω πολλά πράγματα, μόνο κάποιες αλλαξιές.'' Ας υποθέσουμε λοιπόν, οτι το πρώτο βήμα πραγματοποιήθηκε και το κουδούνι μόλις χτύπησε με μόνο επισκέπτη τον ''αναμενόμενο'' συμβιωτή, και τότε η μαγική λέξη που ακούει στο όνομα <<συμβίωση>>, τυγχάνει έτοιμη να μπεί για τα καλά στη ζωή ενός ζευγαριού. Θα πρέπει βέβαια, να αναφερθεί πως σε θέματα όπως αυτό που θα συζητήσουμε σήμερα, αναγκαία κρίνεται η αναφορά σε ηλικιακές γκάμες. Κρίνω αναγκαίο λοιπόν, να προσπαθήσουμε να δώσουμε το λόγο σε κάποιες ηλικίες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατρέψουν τα δεδομένα σε θέματα, όπως σύζησης. Μια 18χρονη φρεσκοχωρισμένη φοιτήτρια Ψυχολογίας-μαζί με μια φίλη-, μια παρ' ολίγον 28χρονη μπερδεμένη, άνεργη κομμώτρια κι ένας καλά πατημένος ηλικιακά 38χρονος παντρεμένος άνδρας με δική του σχολή οδηγών, μας χαρίζουν απόψε τα φώτα τους σε άνωθεν προβληματισμούς.

   Η πρώτη, κάπως πληγωμένη στο βλέμμα, κατακρίνει και τοποθετείται σε αντίθετες όψεις λέγοντας πως η δική της ηλικιακή γκάμα δεν αποτελεί απο τις καλύτερες μορφές συμβιωτικής όψης, σιγοντάροντας την όμως σε σημεία. Αν συνεχίσουμε παράλληλα λοιπόν, θα αντιληφθούμε πως απο 'δω και πέρα, θα πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε για δύο ή ακόμη και να ζούμε για δύο, αφού κατα πάσα πιθανότητα κάθε φορά που θα επιστρέφουμε αργά στο σπίτι απο τη δουλειά, θα βρίσκουμε κάποιον να μας περιμένει σκεπασμένος με κουβέρτα, χαζεύοντας μπρος στην τηλεόραση, αναμένοντας. Ακόμη κι όταν ''έχεις τις μαύρες σου'', και ο μόνος άνθρωπος που θα θες να αντικρίσεις είναι ο σύντροφος, εκείνος, θα είναι διαθέσιμος να σε αναζωογονήσει με τη δική του μοναδική συντροφιά. Θα αποτελούσε όμως παράλλειψη να μην τονιστεί το ανεπανάληπτο πρωινό και βραδινό αντίστοιχο γελαστό ή κοιμισμένο πρόσωπο του, που χαρίζει νέες πινελιές στα πολυπόθητα μερόνυχτα και τις σεξουαλικές διαθεσιμότητες. Η δεύτερη, με προφανή σύγχυση στη φωνή και τις εκφράσεις προσώπου, συμφωνόντας σε σημεία με την πρώτη, επιμένει σε σεξουαλικές ''εισβολές'' σε κουζίνα, μπάνιο -όχι και τόσο συχνά πρίν απο το μπάνιο- ,αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του σπιτιού, εγκαινιάζοντας πολλές φορές καινούρια σερβίτσια και οικιακές συσκεύες. Βέβαια, δεν ξεχνά και αυτή με τη σειρά της να αναφέρει συναισθηματικά τοπία, στα οποία χρειάζεται τόσο ένωση, όσο και αποσυμπίεση. Μερικά απο αυτά ακούν σε ουσιαστικά όπως ''συντροφιά'', ''τάξη'', ''επιμέλεια'', ''αντοχές'' αλλά και ''υπομονή''.

   Αυτός όμως, που έρχεται σαν άλλος σίφουνας εν' μέσω του μαθήματος οδήγησης στη θέση του συνοδηγού μέσα στο κόκκινο Nissan Micra θέλει να μας οριοθετήσει με μια δήλωση που αρχικά με αφήνει άφωνο, κι ύστερα με βάζει σε σκέψεις. ''Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ γάμου και απλής συμβιωσης'', είπε εκείνος και κοντοστάθηκε για λίγο. Το μεγάλο του θέμα είναι η οικειότητα μέσα στα πλαίσια του ζεύγους, αφού κάθε μέρα και οι δυό τους σε καμμιά περίπτωση δε θα φεγγοβολούν απο εξωτερικές λάμψεις και φυσικά πουδραρίσματα. Και κάπου στο σημείο αυτό, ο όρος <<ρουτίνα>> κάνει εμφάνιση σε ρόλο συνήθειας τόσο στα πιο απλά, όσο και σε θέματα ένωσης, όπως το σέξ. Καλό θα ήταν άλλωστε, πρίν το ξεκίνημα της εκάστοτε συμβίωσης να προκύψουν και ορισμένες ανάλογες οριοθετήσεις για εκνευρισμούς, θυμούς, ηθελημένες περιθωριοποιήσεις και μοναχικότητες απο το κάθε μελλοντικό συμβιωτικό μέλος.

   Έτσι, μετά απο μια ολόκληρη μέρα με τις διάφορες ηλικιακές γκάμες, και δυο περιποιημένα κρυστάλλινα ποτήρια αλκοόλ, νομίζω πως η κάθε συμβίωση είναι διαφορετική, αφού άλλοι είναι περισσότερο έτοιμοι για το επόμενο βήμα, και άλλοι λιγότερο. Μικρές αλλαγές σε συνήθειες μπορεί να επιφέρουν τα σχετικώς αναμενόμενα αποτελέσματα. Ας κανονίσουμε μικρά ραντεβού, καινούργιες ρομαντικές συναντήσεις για σινεμά, στο σπίτι των συμβιωτών με καλό φαγητό και κρασί, εκδρομές για αλλαγές περιστάσεων, αλλά και πειραματισμούς σε σεξουαλικές αναμετρήσεις. Και τώρα που αισθάνομαι πως μηδαμινές ψιχάλες ακούμπησαν την άσφαλτο, είναι ώρα να πάρουμε μια ζεστή κουβέρτα και το σύντροφο παραμάσχαλα ακούγοντας καλή μουσική και παρατηρώντας νωτισμένα σύννεφα και συμβιωτικές απολήξεις.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

 

Η σχεσιακή απόχη

Μισό λεπτό να σηκωθώ απ' το ζεστό μου κρεβάτι, να πιάσω στα χέρια το ξεφτισμένο αλλά κατα τα άλλα ολοκαίνουργιο ημερολόγιο και αρχίζουμε.. Ωραία, τώρα είμαι έτοιμος. Πόσο είπαμε ότι έχει σήμερα ο μήνας; A, ναι, 14 Φεβρουαρίου. Πόσο;! Μα σήμερα είναι η γιορτή των.. Βαλεντίνων! Ήρθε κι αυτή η μέρα λοιπόν γι' ακόμη μια φορά. Τι μας κάνει να ερωτευόμαστε; Ένα ακόμη ατόπημα ή η ευτυχέστερη κατάληξη; Πόσοι απο 'σας καλά κρατούν τα ηνία της μοναξιάς, και πόσοι του Ερωτιδέα; Ή καλύτερα..πόσοι ειν΄ εκείνοι που φοβούνται έστω και να τ' αγγίξουν τα προαναφερθέντα τοπία. ''Δεν πιστεύω στον έρωτα'' είπε κάποια μετά απο δική μου πολλαπλή έκκληση για παράτολμη δήλωση. Μα πως τολμάς να δηλώνεις θρασύτατα κάτι τέτοιο αν δε μπορείς ούτε καν να το ψελλίσεις όταν οι μόνοι που μπορεί να σ' ακούσουν είναι μια ξύλινη πολυθρόνα, κάτι παράθυρα καινούριου τύπου αλουμινίου και κάτι καλογυαλισμένοι σοβάδες; Στ' αλήθεια δεν πιστεύουμε στον τοξοβολημένο άγγελο ή απλώς τον φοβόμαστε; Αποστροφή στον έρωτα. Δραστική θέση άμυνας η άλλη μια μορφή απομόνωσης; Απο την άλλη, τα ερωτευμένα ζευγάρια αντικατοπτρίζουν φώς, διάθεση για ένωση, τόσο ψυχική, όσο και σωματική. Αντίπερα όχθες με μόνο κοινό την ενδιάμεση παγωμένη λίμνη. Άλλοι είναι διατεθειμένοι να βουτήξουν χωρίς περιστροφές με ταίρι ή χωρίς, ενώ άλλοι το πολύ-πολύ να ξαπλώσουν απ' έξω κοιτάζοντας τους αδιάφορους για τις καιρικές συνθήκες κολυμβητές. Βέβαια, όταν έχεις πονέσει αρκετές φορές μια τέτοια μέρα, θα προτιμούσες ίσως, να ακύρωνες την ύπαρξη της, να τυπώσεις καινούρια ημερολόγια κι ατζέντες με μια μέρα λιγότερη. Εγώ προσωπικά πληγώθηκα αρκετές φορές μια τέτοια μέρα..μα δεν έχει και τόση σημασία πια. Εξάλλου καθ' αυτό τον τρόπο έμαθα να πιο είμαι αυστηρός με τον ευατό μου, να τον δαμάζω, ωστέ να ερωτεύτεται με περιορισμούς. Σήμερα δεν ξέρω γιατί, μα στέρεψε η συγγραφική μου ανάσα. Είναι μάλλον που με κλείνει το δίχτυ. Και ποιός ξέρει μέχρι πότε θα βρίσκω ουρανό μόνο απο τρύπες μηδαμινού πλάτους. Μα δεν το βάζω κάτω.. Γεννήθηκα και θα πεθάνω με αντοχές κι ερωτικές ανάσες, όπως κι εσείς βέβαια. Αν κάποιοι απο μας λοιπόν, δε μπορούν να ακολουθήσουν τις επιταγές του Βαλεντίνου, είναι ώρα να μείνουν για κάποιο χρονικό διάστημα μόνοι. Ο χρόνος όμως, είναι απόλυτα δικός μου..δικός σας, κι όποιος τον επιλέξει θα μάθει να αντέχει περισσότερο, να διαμορφώνεται καταλληλότερα, να εκπληρώνεται σωστότερα. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω λοιπόν, όσοι δε νιώθετε ακόμη έτοιμοι για το σχεσιακό κάλεσμα, δεν έχετε παρα να βάλετε το κεφάλι σε μια απόχη κι όταν νιώσετε έτοιμοι για καλέσματα, απλά σκίστε γλυκά το δίχτυ κι αναπνεύστε. Και κάπου εδώ τελειώνει το σημερινό μας ραντεβού.. Δεν ξέρω τα σχέδια σας γι' απόψε, μα το μόνο που μπορώ κι έχω τη δύναμη να πω, είναι πως εύχομαι σήμερα να περάσετε όσο πιο όμορφα μπορείτε. Μισό λεπτό να σηκωθώ απο το ζεστό μου κρεβάτι, να πιάσω στα χέρια το μπουκάλι το κρασί, ένα ποτήρι και το δερμάτινο μπουφάν και τελειώνουμε.. Ωραία, τώρα είμαι έτοιμος για την πολυπόθητη ολομόναχη βόλτα μου.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Καλό σας βράδυ...

Χασμώδης σύγχυση σε φάτσες παιδικές

Μια βραδινή γύρα στα αστικά σοκάκια. Δε θα χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο. Θέλω να δω φάτσες απόψε το βράδυ. Παιδικές, προεφηβικές, εφηβικές, ενηλικίωσης φάτσες. Αθώες ή ακόμη καλύτερα και πονηρεμένες. Είναι δυνατόν να μπερδεύω αυτές τις ψυχές; Μήπως είμ' ανίκανος να τις ξεχωρίσω κι απλά είναι δικό μου το λάθος; Ίσως όλοι εσείς εκεί έξω να έχετε μαθει να τις διαχωρίζετε. Γράφω και τρέμω, σφαδάζω αθόρυβα μήπως καταλάβω γιατί ο δρόμος του παιδιού, του εφήβου χάθηκε στα μονοπάτια του σιδηροδρόμου τώρα που δεν έχει πολύ ώρα που κατέφθασε στον ουρανό το φεγγάρι. Μα να, κοίτα! Κoίτα εκεί στο βάθος του σιδηροδρόμου το πιθανώς 14χρονο με πόση μαεστρία κρατά το τσιγάρο, απολαμβάνει την κάθε του τζούρα με φαινομενική ηδονή και συγκρατημένη απάθεια μπροστά στα καλά του φιλαράκια. Και τώρα, ο γλυκός επειδιξίας θέλει να μας κάνει να τον προσέξουμε σε μια φιγουρατζίδικη κωλοτούμπα αφού πρώτα θ' άφησει το τσιγάρο και το κομπολόι σ' ένα φίλο που ''κατα λάθος'' τα πρωτοδικομάζει. Τα συνδυάζει όμως, δεν έχω παράπονο. Είν' ένας αθλητικός καπνιστής. Έχω διάθεση για σχήματα οξύμωρα απόψε. Κι όταν τελειώσει η περίτεχνη τούμπα, τί; Θα 'ρθει το τρένο και θα χαθεί μες τα βαγόνια; Μάλλον ναί. Θα κομπαστεί ελεύθερα μπροστά μου για τα κατορθώματα του κι ύστερα θα χαθεί σ' ένα μισοάδειο βαγόνι για να πάει στο σπίτι που τον περιμένει η μαμά κι ο μπαμπάς.-Στ' αλήθεια τον περιμένουν, ή απλά εικάζω; Ποιός ξέρει.. Κι όταν θα κοντοζυγώνει στο σπίτι θα κάνει μια τελευταία τζούρα κι έπειτα θα κρύψει το χρυσό του θησαύρο σε ''καλές'' τσέπες ή ακόμα και μέσα απ' το σλιπάκι που του αγόρασε μια μέρα η μαμά. Θα μπεί στο σπίτι, θα κατευθυνθεί προς την τουαλέτα για να βουρτσίσει τα νικοτιασμένα μα καταλεύκα προς το παρόν του δόντια και θα βγεί πάλι στο σαλόνι να διαπιστώσει το μαμαδίστικο υπαρκτό ή ανύπαρκτο φαγητό της κατσαρόλας. Κι αν το βρεί ανύπαρκτο, θ' αρπάξει το πρώτο ελκυστικώς εικονογραφημένο prospectous του junk food και θα πραγματοποιήσει γευστική παραγγελιά. Θ' ανοίξει λιγάκι την τηλεόραση, θα χαζέψει ρεκλάμες με παπούτσια, τσάντες, οδοντόκρεμες, πεντάστερα ξενοδοχεία, γρήγορα αυτοκίνητα, ευκαιριακές γυναίκες για να μάθει ν' αυνανίζεται κι όχι μόνο. Κιόλας βαρέθηκε, έπλυνε τα χέρια κι έκατσε με τα σουβλάκια μπρός στην δεύτερη του φύση, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Λίγο σερφάρισμα του τύπου Connex στο You-tube και μετά σ' έναν απο τους αγαπημένους ιστότοπους, το Facebook. Μα κοίτα ταμπέλες ο μικρός. ''Σε σχέση με τη Τζέννυ''. ''Παντρεμένος με τη Tζέννυ''. ''Σε ελεύθερη σχέση με τη Tζέννυ''. Κι η Τζέννυ ποια είναι; Μάλλον η αγαπητικιά. Λίγο chatting με γνωστούς κι αγνώστους και μετά σε porn sites για να συνεχίσει την εκπαίδευση, για να 'ναι και λιγάκι μαθημένος στα τερτίπια που 'χει κατα νού να κάνει με τη ''Τζέννυ'' όταν κάποια στιγμή θα λείπουν τα ''βλαβερά'' ενήλικα βλέμματα. Κι η ''Τζέννυ'' τί δηλαδή; Είναι έτοιμη; Νιώθει έτοιμη για διακόρευση κι ερωτικά τερτίπια; Μα τί λεω ο ανόητος. Τώρα το must για τις ηλικίες αυτές είναι το στοματικό σέξ και τα συνοδευτικά του πιάτα. Και τώρα τί; Φαίνομαι έξυπνος σχολιάζοντας έναν 14χρονο που προσπαθεί να αποκαλεστεί οργισμένος άντρας; Μήπως αυτές οι ηλικίες προσπαθούν να προπορευθούν και να αποκτήσουν το ανάλογο στύλ του άντρα στο σχολικό, το διαδικτυακό τους περίγυρο; Μα δεν εξηγείται αυτή η επιλογή για προπόρευση. Μήπως εμείς κατασκεύασαμε το μοντέλο που ονομάζεται ''14χρονος άντρας''; Κι αν ναί, γιατί; Είμαστε τόσο ανασφαλείς που συχνά πυκνά ξεχνούμε ρόλους και προσδίσουμε ασταθείς ιδιότητες σε ξένους, σε γνωστούς, σε πρόσωπα οικεία, στα ίδια μας τα παιδιά για να νιώσουμε ακόμη ζωντανοί, αυτοκράτορες σε ανύπαρκτα αρχηγεία και βασίλεια. Ας μη γελιόμαστε όμως, το 14χρονο δεν έγινε άντρας επειδή επισκέφθηκε τον πρώτο οίκο ανοχής στη Φυλλής μετά την παραίνεση του μπαμπά ή των φίλων. Το 14χρονο είναι ακόμη παιδί. Κι η φύση αυτή δεν αλλάζει, θα ήταν άδικο άλλωστε. Μα αυτές οι ψυχές θέλουν την προστασία μας. Ας δώσουμε ένα τέλος στον εγωισμό μας κι ας προσπαθήσουμε να σταθούμε σιμά τους. Σιμά στο 14χρονο Άγγελο, τη 14χρονη Τζέννυ, που οδεύουν όχι μόνο σε πρόωρες σωματικές διακορεύσεις, μα σε διακορεύσεις ψυχής. Ας μειώσουμε τα παιδιά που προσπαθούν χωρίς να το ξέρουν να αποκαλεσθούν νευρωτικοί ενήλικες. Να πάρουμε μια μικρή καρέκλα και να τους ακούσουμε για ώρες ολόκληρες, αφού όπως είπε η Κυρία Αλεξίου, ''Να ζείς στην εφηβεία σημαίνει πόλεμο''. Ήρθε η ώρα ο πόλεμος αυτός να λάβει τέλος. Εμείς είμαστε αυτοί που θα σώσουμε τη συντριπτική συνέχεια που αχνοφαίνεται.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

ΥΓ:  ''Μεγαλώνω θα πει να 'ρχεται η ανατροπή, οι καιροί να στη φέρνουν, τα μυαλά να σου γδέρνουν, να ζητάς να κουρνιάσεις και να βρίσκεις οάσεις στις ψυχώσεις των άλλλων που 'χουν για περιβάλλον ίδιες φάτσες με 'σένα, γόνατα λυγισμένα. Όνειρα..ξεχασμένα.''

Καλό σας βράδυ...

Σχέσεις με διαφορά χιλιομέτρων..

Σχέσεις απο απόσταση. Καταδικασμένοι εραστές ή δυνατότεροι πολεμιστές στο διάβα της αγάπης και της εξ' αποστάσεως έγνοιας; Είμαστε πλήρως ικανοί να υποστούμε τα μεγάλης διάρκειας τηλεφωνήματα που αρκετές φορές καταλήγουν σε παρεξηγήσεις; Τα απρόσωπα μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο και τα e-mail, που καθόλου δε διευκολύνουν το επικοινωνιακό κομμάτι καθώς η θέα των εκφράσεων, όσο και των αντιδράσεων κατέχει δεσπόζουσα - εκλιπούσα θέση . Για πόσο μπορούμε να κρατηθούμε μακριά απο τον ερωτύλο μας; Κάθε σχέση απο απόσταση διαφέρει, αφού είναι διαφορετικό το ''Πάτρα - Αθήνα'' απο το ''Λονδίνο - Ελλάδα''. Πολλές φορές λοιπόν, τα χιλιόμετρα αποτελούν ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι για τις άνωθεν σχέσεις. Πρέπει να είσαι έτοιμος να ζήσεις παράλληλα με τα χιλιόμετρα. Να μάθεις να οργανώνεις τις ανοργάνωτες σκέψεις σου μέσα σε φιλικά δωμάτια με φούξια τοίχους, να ξεχνιέσαι. Εμπιστοσύνη και συναισθηματικό νοικοκυριό, υπομονή, συναισθηματική ωριμότητα απο τους δυο συντρόφους κι επίγνωση του αν θέλουν πραγματικά να 'ναι σε μια σχέση με διαρκείς θυσίες και μάχες. Αυτά είναι μερικά απο τα βασικά χαρακτηριστικά των σχέσεων λοιπόν. Δυστυχώς τα μειονεκτήματα αυτών, κάνουν σωρό στο υπόβαθρο κι απολαμβάνουν θλίψεις, εκνευρισμούς κι απομονώσεις. Πόσο πολύ θα θέλαμε να περνάμε παρέα τις καθημερινές συνήθειες και τα κατάλοιπα τους; Ένα γαλλικό καφέ κι ένα φιλί με τα χείλη νοτισμένα με ερωτική καφεΐνη. Όταν τα νεύρα με γνωστούς και φίλους εκτινάσσονται και το μόνο που θα θέλαμε είναι να βρισκόμασταν κοντά του/της. Φυσικά, τα συναισθήματα των δυο συντρόφων θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να συμβαδίζουν κι η ειλικρίνεια να παίρνει θέση ακόμη και στα πιο απλά συμβάντα. Θα πρέπει να δώσουμε τη θέση της ζήλειας σε ‘κείνη της εμπιστοσύνης και της πίστης στον εν’ λόγω σύντροφο, να επιδείξουμε ωριμότητα και συναισθηματική σταθερότητα. Τα κλισέ του τύπου ‘’Δε θα βγεις από το σπίτι σήμερα!, Και πού να πάς μωρέ, κάτσε εκεί σπίτι μόνος/μόνη σου, που να τρέχεις από ’δώ κι από ΄κεί..’’ αποτελούν μοτίβα διάλυσης της επικοινωνιακής οικοδομής. Αντιθέτως τα πλεονεκτήματα δεν ακούν σε συγκεκριμένες διαθέσεις αφού κάθε σχέση συνιστά ένα ξεχωριστό μπαλκόνι σε πολυώροφη πολυκατοικία. Ανάλογα με το διαμέρισμα που έχουμε αγοράσει ή απλώς νοικιάζουμε λοιπόν, έχουμε και την εκάστοτε σχέση.-Προσοχή στα υπόγεια. Συνεχίζοντας, δε θα μπορούσε να παραλειφθεί το ζήτημα της σεξουαλικής δραστηριότητας που εξαρτάται τόσο από την ποιότητα, όσο και απ’ την προσφερόμενη ψυχοσωματική ολοκλήρωση. Άλλωστε, σεξ μπορείς να κάνεις με τον καθένα. Έρωτα, με τον καθένα; Δε νομίζω. Αξίζει όμως να σημειωθεί, όπως μας είπε η φίλη Α., πως μια σχέση με μεστό το πάθος θα πρέπει να περιλαμβάνει τόσο ‘’έρωτα’’, όσο και hard core περιπτύξεις. Αν το συγκεκριμένο ζήτημα δεν τυγχάνει ευχαρίστησης και φθάσουμε στο σημείο να φαντασιωνόμαστε την Αγγελική από το λεωφορείο και τον Αντώνη από δίπλα, κάπου υπάρχει μια μεγάλη ρωγμή που προμηνύει εγκέλαδο. Ας τελειώσουμε γλυκά γι’ απόψε όμως, κι ας φέρουμε στο μυαλό μας τη στιγμή που το κτέλ, το αεροπλάνο, το απλό ΙΧ κάνει την εμφάνιση του κι από το τζάμι ξεπροβάλλει εκείνος/εκείνη. Ευτυχία. Το βλέμμα του σημάνει τις μέλλουσες στιγμές άμεσης επαφής των ημερών, ή ακόμη και των λίγων ωρών που θα βρίσκεστε ο ένας κοντά στον άλλο. Ας χαρούμε τη στιγμή λοιπόν κι ας τραβήξουμε φωτογραφίες μπροστά στο τζάκι και στο κρύο μπαλκόνι με ‘κείνες τις ζεστές κούπες καφέ..

Καλή συνέχεια…

Τα λέμε την επόμενη φορά.

ΥΓ: Ας ευχαριστήσουμε τη γλυκιά Α. και τη μοναδική της ιστορία αγάπης.. Ας της ευχηθούμε υπομονή για λίγες ακόμη ημέρες.

Είναι στιγμές που σε θέλω ακόμη!

Πόσο συχνά θυμόμαστε παλιούς ερωτές; Οι μνήμες μας γυρίζουν στο χθές. Κι όταν μας γυρίζουν, σημαίνει πως απλά περνούν φευγαλέα, διαρκούν παραπάνω απο μια νύχτα μ' ένα πακέτο τσιγάρα κι ένα κρεβάτι δίπλα απ' το παράθυρο, ή γίνονται εμμονές μ' ελπίδα την επανένωση; Το παρελθόν δε διαγράφεται. Άλλωστε γιατί να το διαγράψεις; Τα λάθη γεννήθηκαν με σκοπό την επιδιόρθωση τους. Ένα κυνηγητό στην παραλία, μια καρδιά στη νωτισμένη άμμο με τ' αρχικά των εραστών στα σωθικά της.Το πρώτο φιλί στ' απόμερο στενό μιας άγνωστης μα κατα τα άλλα φιλικής γειτονιάς, όταν το μόνο φώς έρχεται απ' τους γιγάντιους λαμπτήρες της ηλεκτροδότησης και τις αχτίδες του φεγγαριου. ''Μου λείπεις..'' Κι αν είναι παροδικό κι απλά αύριο μου περάσει το ντελίριο του ''ανεκπλήρωτου''; Αξίζει να μένουμε προσκολλημένοι σε παλιά τοπία που συντάραξαν το συναισθηματικό μας γίγνεσθαι, να κάνουμε πισογυρίσματα; Ο φόβος της παροδικότητας είναι προφανώς εντονότερος όταν βρισκόμαστε ήδη σε μια νέα σχέση. Τότε αρχίζουν οι ''μεγαλειώδεις'' συγκρίσεις μεταξύ νύν και πρώην. Πόσο πάθος διέθετε ο καθένας, και πολύ περισσότερο, ποσο πρόσφερε το πάθος του σε εμάς. Η πλήρης καταστροφή βέβαια, έρχεται όταν ο πρώην υπερτερεί ακόμη και σεξουαλικότητος. Τότε εκτός απο το ''πόσο μου λείπεις..'', έρχεται και το ''πόσο μου λείπει ο τρόπος που με άρπαζες και έβλεπα αστεράκια'' όπως πολύ ωραία έθεσε η γλυκιά φίλη Δ. σήμερα το μεσημέρι. Αν βέβαια, δεν είχατε έρθει σε περεταίρω σεξουαλικές δραστηριότητες, σας τσιγκλάει το πόσο καλά θα μπορούσε να σας αρπάξει και να δείτε αστεράκια. Κι εκεί το κινητό βρίσκεται πάντα τόσο κοντά. Μα θα είναι θα στην τσέπη, θα είναι στο χέρι..πάντως ξεχασμένο κάπου ή αφόρτιστο δε θα 'ναι με τίποτα. Εκεί αν νικήσει η λογική θα είστε σχετικά τυχεροί γιατί τα επερχόμενα απεσταλμένα μηνύματα θα μοιάζουν τόσο απεγνωσμένα και γεμάτα απελπισία. Κι αν μας βγεί σε καλό; Kι αν τελικά πρέπει να σταλούν τα μηνύματα, να πραγματοποιηθούν οι κλήσεις βοηθείας; Αν δεν είμαστε πια καλυμμένοι με το οτιδήποτε καινούργιο, πρέπει να σκάψουμε μέσα μας γιατί προφανώς κάτι δε λειτουργεί σωστά. Είναι το ανικανοποίητο της τωρινής μας μοναξιάς, το ανικανοποίητο της τωρινής μας σχέσης ή ακόμη σκληρότερα, είναι το ανικανοποίητο του παλιού έρωτα; Kάτι απ' όλα αυτά πάντως είναι σίγουρα. Διαλέγετε φορτίο λοιπόν. Όπως και να 'χει πρέπει αφού ανακαλύψουμε το φορτίο που αντιστοιχεί σε μας, να είμαστε έτοιμοι να το κουβαλήσουμε και να το μεταφέρουμε στον προορισμό του χωρίς δίολου να σκίσουμε το σακί και να χάσουμε οποιαδήποτε λεπτομέρεια. Τότε μόνο θα νιώσουμε πως μπορούμε να φτάσουμε στα άκρα για τις ανεκπλήρωτες αγάπες. Ας τολμήσουμε λοιπόν-και λίγη αξιοπρέπεια να χάσουμε..μπορεί να 'ναι για καλό! Ανοίξτε τις αγκαλιές σας και πάλι σαν τότε ''ανεκπλήρωτοι''.. Ένα χαμόγελο, το σακί στον ώμο και γρήγορα να πούμε σε ανθρώπους που αγαπήσαμε κάποτε, πως ακόμα τους αγαπάμε κι είμαστε εδώ για 'κείνους. Αν κι εκείνοι νιώθουν το ίδιο, έχει καλώς..

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Υ.Γ: Συγχωρέστε με μα πρέπει να πώ κάτι που θέλω στον ''Mr.Thief''. Μα θα το κάνω δια στόματος Charley Reese.''If malice or envy were tangible and had a shape, it would be the shape of the boomerang!''

Καλό σας βράδυ...

Μυστηριακές επαφές

  Μυστήριο. Κρύβει μέσα του δυναμίτες πάθους. Πόσο μας ελκύει το μυστήριο; Πόσο μας ελκύει μια βραδιά μέσα σ' ένα άδειο δωμάτιο με ατελείωτες τις πατημασιές στα σωθικά του, χαμηλό φωτισμό; Σάρκες που πιάνονται όλο και πιο σφιχτά με οδηγό την κάθε άκρη της υλικής τους ύπαρξης. Το Tango συλλαβίζει λέξεις, ορέξεις, διαθέσεις. Η χασούρα του βλέμματος όταν ο/η παρτενέρ στηλώνει τ' ανάστημα του απάνω στο δικό σας. Το μυστήριο κρύβεται ανάμεσα στα βλέμματα ή ακόμα και στη γλώσσα του σώματος. Μπορεί βέβαια, αν κοιτάξουμε βαθύτερα, να ανακαλύψουμε πως αυτό που μας ελκύει, είναι η απεγνωσμένη αναζήτηση της πραγματικότητας, του αληθινού, του ευδιάκριτου, αφού κάθε τι το κρυφό, το κρυμμένο, αποτελεί φλέβα με ασύδοτο αίμα, που βαριανασάνει στο διάβα κάθε εσοχής. Θα μπορούσε το μυστήριο να αποτελέσει φλέβα με πυκνές υγρές διαδρομές; Διαδρομές με συνειδητό και ασυνείδητο σεξουαλικό χαρακτήρα. Τα χείλη ματαίως προσπαθούν να μείνουν κλειστά λόγω της θέας. Ο πιο αισθησιακός χορός, το Τango, μπορεί να απογειωθεί τόσο απο δυο άριστα μυημένους χορευτές, όσο κι απο δυο παθιαμένους, μη χορευτές..ερασιτέχνες χορευτές, αλλά επαγγελματίες εραστές. Oι μυστηριακές σχέσεις συμβαδίζουν με αποκρυφιστικά στοιχεία. Κι αν δεν είμαστε όλοι τόσο ''μυστηριώδεις'' και απλά ψάχνουμε για διάφανες επιφάνειες; Το να κυνηγάς το μυστήριο σε σκοτεινά δρομάκια, θέλει κότσια. Δε γνωρίζεις αν ποτε θα βρείς ανταπόκριση στο μυστηριακό του/της βλέμμα. Κοιτάζομαστε στα μάτια κι αναρωτιόμαστε τι σκέφτεται, αν φιλά ωραία, ακόμα κι αν οι σεξουαλικές του/της επιδόσεις θα ευδοκιμήσουν με τις δικές μας. Κάποια στιγμή βέβαια, η διαρκής αναζήτηση δυνατοτήτων αντίληψης, γίνονται κουραστικές. Αηδίες! Ποτέ δε βαριόμαστε το μυστήριο. Αυτό αποτελεί την κινητήριο δύναμη για συνέχεια και την τα απόκρυφα ψεγάδια του μέλλοντος. Γιατί να μην κανονίσουμε ένα ραντεβού με το <<μυστήριο>> λοιπόν, ωστέ να αντιμετωπίσουμε κατάματα τουλάχιστον ένα μικρό κομμάτι της αλήθειας; Έτσι, θα βγούμε και απο το μαρτυρικό λούκι της επαφής. Μέσα στη νύχτα. Μέσα στο χρόνο. Μέσα σε μια πίστα χορού. Μια καλή αρχή για μυστηριακές, παθιασμένα χορευτικές και όχι μόνο επαφές. Ας τον/την καλέσουμε να γίνει ο/η παρτενέρ στο νέο μας χόμπυ. Που ξέρετε..μπορεί να αποδειχθεί άριστος/η παρτενέρ των ορέξεων σας.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Υ.Γ: Ξεκινήστε Tango επειγόντως.

Κι αν φύγει;

  Κι αν είμαι ένα μικρό υποκατάστατο για να επουλώσει τα σημάδια της προηγούμενης σχέσης της; Αν με μια του κουβέντα, ένα <<σ'αγαπώ>>, <<θέλω να είμαστε πάλι μαζί..>> την φέρει πάλι πλάι του; Εμένα ποιος μπορεί να μου επιβεβαιώσει πως δε θα φύγει; Αυτός μάλλον την αγαπάει. Κι εκείνη τον αγαπάει. Είμαι σίγουρος, κι ας μην το φανερώνει. Πόσο εύκολη είναι η διεκδίκηση μιας γυναίκας όταν έρχεσαι <<δεύτερος>>; Εκείνος ξέρει πως πίνει τον καφέ της, τα καθημερινά, τα απλά, αυτά που σε φέρνουν πιο κοντά απο μια νέα, γοητευτική περίπτωση. Δε μπορείς να είσαι σίγουρος λοιπόν πως η γοητεία σου θα είναι επαρκέστερη απο εκείνη του προηγούμενου συντρόφου. Μήπως είμαστε φοβικοί μπροστά στα γυμνά χέρια της διεκδίκησης; Κι αν δεν είναι έτσι, κι απλά όλα αυτά βρίσκονται στη φαντασία μας; Μήπως χρησιμοποιούμε τα παραπάνω ως απλές δικαιολογίες για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας; Ίσως δεν είμαστε αρκετά σίγουροι γι' αυτά που αισθανόμαστε και μπορεί να προτιμούσαμε ο προηγούμενος σύντροφος αυτή τη στιγμή να την έπαιρνε τηλέφωνο και να της ζητούσε να είναι και πάλι μαζί, κάνοντας μια νέα αρχή. Καλώς ή κακώς θα πρέπει μέσα στα πλαίσια της ορμικής ζωής, να παλεύουμε και να αγκομαχάμε για να κερδίσουμε τόσο ανθρώπους, όσο και πράγματα. Μα οι άνθρωποι δεν είναι σαν ένα κουτάκι με γλυκές καραμέλες, θέλουν περισσότερη προσπάθεια. Τις καραμέλες τις αγοράζεις αν σ' αρέσει η γεύση, το χρώμα τους. Με τους ανθρώπους χρειάζεσαι γεύση απο τα χείλη τους, χρώμα απο τα μάτια, το δέρμα, την ψυχή τους, αλλά και πολλά άλλα πιο σύνθετα. Μήπως οι ερωτικές διεκδικήσεις μοιάζουν με δημοπρασίες; Όποιος σηκώσει γρηγορότερα το καρτελάκι έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τα χείλη, το άγγιγμα του δέρματος, όσο και την ψυχής του <<δημοπρατούμενου αγαθού>>. Κι αν ο αντίπαλος έχει προϊστορία στο ανεβοκατέβασμα των καρτελών και το <<ποντάρισμα>>; Έχουμε τη δύναμη να σφίξουμε τα δόντια και να σηκωθούμε ακόμη και όρθιοι μαζί με το καρτελάκι; Ωραία. Ας το κάνουμε..ας σηκωθούμε. Για να δούμε τι γράφει το δικό μου.. <<Μου αρέσεις!>> Κι ήρθε η ώρα ο αντίπαλος να μας φανερώσει κι αυτός το καρτελάκι του.. Για να δούμε τι γράφει το δικό του.. <<Σ' αγαπάω.>> Πού είναι τώρα ο θαρραλέος κύριος για να κρίνει το αποτέλεσμα; Εγώ χρησιμοποίησα ακόμη και θαυμαστικό. Ο αντίπαλος μια απλή τελεία με μάλλον βαρύτερο περιεχόμενο. Ξέρετε κάτι..; Ούτε εγώ δεν απάντησα σε πολλά απο αυτά που σας αράδιασα απο πάνω. Συγγνώμη. Ας κλείσουμε πάλι όπως περίπου αρχίσαμε..

Εμένα ποιος μπορεί να μου επιβεβαιώσει πως δε θα φύγει;

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Υ.Γ: Aν βρείτε απαντήσεις στα περισσότερα απο τα ερωτήματα του άρθρου, επικοινωνήστε μαζί μου.

Ακατανίκητη λαγνεία..

  Το άρθρο αυτό, επιθυμεί αναμμένα κεριά και στη διαπασόν, το πιο παθιασμένα γραμμένο, ερωτικό τραγούδι..το <<Glory box>>. Ας εναρμονιστούμε πλήρως λοιπόν, τόσο με τις κινούμενες, κέρινες φωταψιές, όσo και με τραγούδια που παραπέμπουν σε ηδονές και πάθη. Ας δοκιμάσουμε να χαιδέψουμε τις φλόγες με την αχνάδα της αναπνοής μας.. Λαγνεία. Λέξη που προτιμά τις σάρκες εν δράσει και μόνο. Φετίχ κάθε είδους, που συνήθως διαφέρουν απο φύλο σε φύλο. Φαντασιώσεις που εξάπτουν τις ορμές, δαιμονίζοντας τα κατεσταλλμένα, οριοθετημένα <<πρέπει>> και <<μη>>. Σε ποιόν επιδεικνύει υποταγή η λαγνεία; Μήπως είμαστε οι εξουσιαστές της; Οι φωνές και οι ηδονισμένες κραυγές, διαθέτουν εξουσιαστές την κάθε μια, ξεχωριστή υποσυνείδητη μορφή. Ο περιορισμός με τη μορφή της αυταπάρνησης στο σέξ, διαφέρει απο κορμί σε κορμί, απο τα εκάστοτε γεννετήσια χαρακτηρηστικά, αλλά και απο εγκέφαλο σε εγκέφαλο. Κατα τη διάρκεια της άνωθεν διαφοροποίησης, η Libido, κατα τον Sigmud Freud, διασπά την προσοχή μας με την εξής ομοιότητα: <<Υπάρχει μόνο μια Libido, που εξυπηρετεί τόσο την ανδρική, όσο και τη γυναικεία σεξουαλική λειτουργία.>> Eπομένως, στο μόνο που διαφοροποιούμαστε άντρες - γυναίκες μπροστά στα παραπάνω, είναι η λαγνεία, τα ξεχωριστά φετίχ, οι ξεχωριστές φαντασιώσεις και ορμές. Ποιό φύλο αντιστέκεται καλύτερα στη θέα, στα ακούσματα, αλλά και στα εξωτερικά ερεθίσματα που το περιβάλλουν; Ποιός θα μπορούσε να πεί ακόμπιαστα <<Θα σου αντισταθώ σε ό,τι κι αν μου κάνεις.>>; Αν υπάρχει τέτοιο δημιούργημα, ας ορθώσει το <<αντιστασιακό ανάστημα>> του εμπρός μου. Μια ματιά και στα δυο σεξουαλικά όργανα, αρκεί για να καταδειχθεί πως ο αντρικός αντιαστασιακός χαρακτήρας, αργεί να αντισταθεί στην ανύψωση, σε σχέση με τη γρήγορη ανύψωση του πέους. Όπως και να το κάνουμε, είναι γνωστό πως, άμα τον <<ξυπνήσεις>>, δύσκολα τον ξαναβάζεις για ύπνο χωρίς κάποιο <<παραμύθι>>. Κρύο ντούζ;  Συχνή ουτοπία μπροστά στη φλόγα που καρποφορεί στα ανδρικά ενδώτερα βασίλεια. Η γυναίκα, θεωρώ πως διαθέτει καλύτερες λειτουργίες αντίστασης σε σεξουαλικές προτάσεις κι ερεθίσματα, αφού η παθητική της φύση δραστηριοποιείται πιο συναισθηματικά. Βέβαια, αναφέροντας κάτι τέτοιο, σκορτσάρουμε αρκετά στη συναισθηματικότητα λόγω των αμέτρητων ξεχωριστών βουλήσεων. Η γυναίκα λοιπόν, θα αρπάξει πιο εύκολα ένα βιβλίο ή το cd-player της για να κατανικήσει το πάθος, σε αντίθεση με τον άνδρα που συχνότερα θα καταλήξει σε αυνανισμό. Και σ' αυτό το σημείο, έρχεται το μαγικό παρασκεύασμα, που στην οσμή, στη θέα, τη γεύση, την αφή, παραδίνεσαι ανεύ όρων. Σοκολάτα.. Πόσα βράδια σας πέρασαν μπροστά απο την τηλεόραση σκεπτόμενοι τόσο το άδειο ντουλαπάκι απο δαύτες, όσο και την αναμονή για το άνοιγμα ψιλικατζίδικων και super market; Δε θέλω ψέματα.. Κορμιά. Σάρκες.. Πόσο έτοιμοι είμαστε να παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό πως οι ηδονικές ατασθαλίες κερδίζουν την ψυχή; Αν θα αντισταθείτε, ή όχι, είναι καθαρά δικό σας θέμα..
   Φτάνοντας στο τέλος, ας αναφέρουμε κάποιους στίχους απο το Glory box...

 << A thousand flowers could bloom
                Move over and give us some room... >>

Καλή λαγνεία κυρίες και κύριοι...

Καλό κουράγιο στους αντισατσιακούς...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Υ.Γ: Εμπνευσμένο απο το <<μπορντό>> κορίτσι... Ξέρει αυτή.

Εμπρός ραντεβουδιάρηδες!

   Μα είναι να μη μας πιάνει σύγκρυο; Πρώτο ραντεβό είν' αυτό! Κι αν δεν πάνε όλα καλά; Αμηχανία.. Eίναι γεγονός οτι το πρώτο ραντεβού κρύβει πτυχές, βάσιμες για την επικοινωνιακή σχέση δυο ανθρώπων. Άλλωστε, δεν είναι λίγα τα ραντεβού μας, τα οποία και κατέληξαν στον πάτο του γκρεμού του Έβερεστ, ή αντιθέτως, ευλόγησαν μια εν τέλει μελλοντική συνύπαρξη. Ας το επεξεργαστούμε όμως αναλυτικότερα, συμπεριλαβάνοτας ξεχωριστά, τόσο το  <<τί θα φορέσουμε;>>, <<πού θα πάμε;>>, όσο και γενικά με ποιό τρόπο θα συμπεριφερθούμε την ώρα εκείνη της πρώτης επικοινωνιακής <<συνεύρεσης>>.

   Κι επειδή οι κυρίες προηγούνται, ας ξεκινήσουμε με 'κείνες λοιπόν. Το πρώτο μεγάλο ερώτημα για το πολυπόθητο ραντεβού, είναι το τι θα φορέσετε. Έτσι, αρχίζετε να αναλώνεστε με τις ώρες μπροστά απο καθρέφτες, καρνταρόμπες και δίπλα απο τηλέφωνα με φίλες σε συμβουλατόρων ρόλους. Τελειώσαμε με τα είδη ρουχισμού κι υπόδησης; Αν όχι, ξεσκαλώστε γρήγορα τη γόβα απο το φερμούαρ της διπλανής δερμάτινης μπότας, γιατί ίσα ίσα με προλαβένετε να μην περάσω στο βάψιμο. Όποια πρόλαβε, πρόβαλε δεσποινάρια. Βάψιμο.. <<Ε να μην είμαι και σα καρνάβαλος..>> -αν κι οι μέρες πλησιάζουν οπου να 'ναι.- Κάτι απλό, λιττό, όμορφο για να μην μείνει και το μάτι του κολλημένο στο eyeliner, και 'σεις στο μπάνιο με ξεβαφτικά μαντηλάκια. Φορέστε το μεθυστικό σας άρωμα.. Πλησιάζει η ώρα που είπε πως θα περάσει να σας πάρει απο το σπίτι. Και τώρα το άγχος περιλαμβάνει και το μέρος στο οποίο θα σας πάει ο υποψήφιος αγαπητικός. Τα κρίσιμα αρχίζουν.. <<Κι αν θέλει κάτι παραπάνω απο 'μένα σήμερα; Να τολμήσω να ''ξαπλώσω'' μαζί του απο το πρώτο ραντεβού για να μην του χαλάσω το χατίρι και δε μου ξανατηλεφωνήσει; Προς θεού, μη δεχτείτε τις οποιεσδήποτε σεξουαλικές του προτάσεις απο το πρώτο ραντεβού, γαιτί αποδεδειγμένα, το τηλέφωνο πολλών γυναικών δεν ξαναχτύπησε απο τότε, εκτός βέβαια κι αν μιλάμε για γυναίκεις ηφαίστεια στο σέξ ή δε θέλετε να υπάρξει επόμενο γιατί ο εν λόγω κύριος είναι άλλο ένα αρσενικό βγαλμένο απο τα φημισμένα Τάρταρα. <<Θα είν' ευγενικός και με καλούς τρόπους κατα τη διάρκεια του φαγητού;>> -Ελπίζω να μην αναρωτιέστε για τις γνώσεις του στο savoir vivre, γιατί αν ναί, τότε ένα μεγάλο ποσοστό του ανδρικού πληθυσμού μόλις καταρρακώθηκε.

   Ας ξεφύγουμε λίγο απο τα βασανιστικά γυναικεία ερωτήματα όμως, κι ας περάσουμε στα ''βαρύγδουπα'', τα αντρικά -που μεταξύ μας, δε διαφέρουν και πολύ απο τα γυναικεία.. -απλά αλλάζει ο τρόπος ένδυσης, υπόδησης, κι ο βαρύς τόνος στη φωνή, που αποβλέπει σε ερωτήσεις στις οποίες χρειάζεται μεγαλύτερο το μερίδιο της επιλογής καλού restaurant. << Να βάλω μωρέ το απλό μου το τζινάκι και ένα καλό μπλουζάκι;>> Ε όχι, και σε συναυλία καλύτερα πάτε ντυμένοι. Ένα καλό πουκάμισο χρώματος άσπρο η μαύρο θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή επιλογή, μ' ένα εξίσους καλό μαύρο παντελόνι -αυξάνει το κύρος, το prestige σας- κι ένα σακάκι επίσης μαύρου χρώματος. -Αν παρεπιπτόντως δεν έχετε καλές σχέσεις με το μαύρο, μην πάτε σαν σε κρητικές γαμήλιες τελετές. Βέβαια, όλα τα παραπάνω περί στυλιστικού περιεχομένου μπορούν να ανατραπούν απο τα αντίστοιχα διαφορετικά στύλ ένδυσης και προσωπικότητος. Φορέστε το μεθυστικό σας άρωμα.. Προτείνω να είστε απαραίτητα συνεπείς στην ώρα του ραντεβού σας, αφού πρώτα περάσετε απο ένα ανθοπωλείο κι αγοράσετε ένα μπουκέτο όμορφα λουλούδια, διότι οι γυναίκες ακόμη και μετά απο 20 χρόνια γάμου σας, θα θυμούνται τόσο το πιθανό  <<στραπάτσο>> που έφαγαν όταν τις έστησαν, όσο και τα άδεια σας χέρια! Αν σε περίπτωση που κάνετε προτάσεις σεξουαλικού τύπου απο το πρώτο ραντεβού, η εν λόγω δεσποινίδα ανταποκριθεί, καλό θα ήταν να ξανασκεφτείτε την <<εύκολη>> περίπτωση της. Να είστε προσεχτικός στις κινήσες σας κατα τη διάρκεια του φαγητού..

   Το συμβουλευτικό κλείσιμο κρίνει απαραίτητο τον τονισμό του.. <<Να είστε ο εαυτός σας!>> Άλλωστε αυτό που περιμένουμε εμείς οι άντρες, όσο και εσείς οι γυναίκες, είναι να μας αγαπήσετε και να σας αγαπήσουμε για τον αυθορμητισμό, το χιούμορ, την όμορφη εσωτερική απλότητα κι ευγένεια. Τέλος, ας μιλήσουμε λιγάκι για το τι θα συμβεί πρίν απο το.. <<Καληνυχτούδια..>>. Καλό θα ήταν λοιπόν, το ραντεβού σας να λήξει με ένα φιλί, το οποίο προφανώς θα σηματοδοτήσει και την έναρξη, την αναμονή για το επόμενο. Ένα χαμόγελο χαράς απο τους ραντεβουδιάρηδες, που απ' οτι φαίνεται πέτυχαν το σκοπό με τη γοητεία τους κι ένα γλυκό <<Καληνυχτούδια..>>!

Καλή συνέχεια ραντεβουδιάρηδες ...

Ελπίζω να περάσατε όμορφα στο σημερινό, δικό μας ραντεβού ..

Τα λέμε την επόμενα φορά.

Υ.Γ: Καλή επιτυχία με τα επερχόμενα πρώτα ραντεβού.

Σαν σε παλιές, καλές ρομεντί..

Ρομάντσο. Λέξη με μεστή τη συναισθηματική ποιότητα. Γλυκάδα στη φύση και σ' ένα βραδινό με ολομέταξες γαρδένιες στους κήπους. Μια βόλτα χεράκι - χεράκι κάτω απο φεγγαρόλουστες επιθυμίες μετά απο τον κινηματογράφο. Ένας νεαρός μεστός σε νιότη και σιωπηλούς αλλαλαγμούς. Μια νεαρά μεστή σε νιότη και ντροπαλούς, σιωπηλούς αλλαλαγμούς. Και τότε ένας χορός μικρής διάρκειας μες τη μέση του ερημωμένου δρόμου του τύπου ''άτσαλο tango'', με τελικό αποχεραιτισμό το απλό πρώτο φιλί στα σκαλοπάτια της δεσποινίδος. Σκηνές μόνο απο ποιοτικές ρομεντί ή σκηνές εύκολα πραγματοποιήσιμες σήμερα, χώρις σκηνοθετικές συμβουλές και επιτηδευμένα τα υποκριτικά ταλέντα; Η αλήθεια είναι πως θέλει αρκετή προσπάθεια κάτι τέτοιο, μιας και τόσο οι γυναικείες, όσο και οι αντρικές φιγούρες καλώς ή κακώς άλλαξαν στην πορεία προς τον ορισμό της σύγχρονης κοινωνίας. Κάτι η εισβολή της γυναικείας παρουσίας στο χώρο του κλασσικού φλέρτ, με αποτέλεσμα την επαναπροσαρμογή του στο <<Σπίτι μου ή σπίτι σου;>> -για να μην αναφερθώ σε δημόσιους χώρους-, κάτι η ανδρική ανυπομονησία για υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης..και να που φτάσαμε. Μήπως ο ''έρωτας'' σήμερα θα έπρεπε να επανεκτιμηθεί, και να ορισθεί ως << τρομερός οργασμός απο το πρώτο ραντεβού; -για να μην αναφερθώ στα ωραιότατα one night stands, στα οποία και δε χρειαζόμαστε ούτε καν τη γνώση της ψυχολογίας του ραντεβού. O Βασίλης Παπακωσταντίνου μας χάρισε τον όμορφο στίχο <<Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας.>>..η καθημερινή γνώση κι εμπειρία όμως μου χαρίζει επίσης κάτι παρόμοιο μα σχετικά παραλλαγμενο..<< Ας πηδηχτούμε αγκαλιά κι ας μπερδευτούν τα oυρλιαχτά μας.>> Βέβαια, ο έρωτας οποιασδήποτε μορφής παράγεται απο εμάς. Επομένως, θα πρέπει πρωτύστερα, να επανεκτιμηθούμε εμείς οι ίδιοι. Προτείνω συλλογισμό, αναλογισμό και μια μικρή αποχή απο τον διαρκή σεξουαλικό προσανατολισμό. Ας αναλογιστούμε λοιπόν μόνοι, με φίλους, με κατοικίδια, πως φθάσαμε να κάνουμε το σέξ αυτοσκοπό. Σας έβαλα σε σκέψεις; Αν ναί, τότε χαίρομαι.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

"Μπορώ να νοιαστώ για σένα.."

Πόσο νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλο σε μια σχέση; Τί περιμένουμε ν' ακούσουμε ή και να δούμε, για να δηλώσουμε πρώτα με σιγαστήρα στο ηχόχρωμα κι ύστερα σε φίλους, σε 'κείνη ή σε 'κείνον πως μας νοιάζονται; Υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια και δείγματα με τα οποία αντιλαμβανόματσε πως μας νοιάζεται ο σύντροφος μας; Φροντίδα, στοργή κι ασφάλεια. Άν λοιπόν, νιώθετε τόσο την τρισυπόστατη ''ευθύνη'' του συντόφου, όσο και τα κατάλοιπα της, τότε, το πιο πιθανό είναι πως όντως σας νοιάζεται -φτάνει βέβαια να 'ναι συνεχής κι όχι όποτε του την υπενθυμίσουν οι τύψεις του ή εσείς. Η <<φροντίδα>> ισούται με πλούσιο πρωινό στο κρεβάτι και μια κίτρινη μαργαρία στο πλάι, ένα γλυκό φιλί και μια καλημέρα. Ο ''έρωτας'' αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα απο τα βασικότερα κομμάτια φροντίδας, αφού πρόκειται για μια δόση ηδονικής αλληλεγγύης. Η <<στοργή>> εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, ακόμη και μ' ένα φιλί ή μία διαρκή αγκαλιά εν μέσω φρικιαστικού στιγμιοτύπου ταινίας τρόμου ή ένα γλυκό φιλί και τα πονηρά κατάλοιπα του, μετά απο την ήττα αγαπημένης ποδοσφαιρικής ομάδας για παρηγοριά στο πεσμένο ηθικό -και όχι μόνο. Αντιθέτως, η έννοια της<<ασφάλειας>>, δεν ορίζεται αποκλειστικά απο την άμεση επαφή, αλλά μπορεί κάλλιστα να προκύπτει εξ αποστάσεως. Το συναίσθημα της ασφάλειας είναι κάτι το οποίο δημιουργείται ακόμη και απλά με τη γλώσσα του σώματος, συνιστώντας έτσι, μια νοητή κουρνιαστή αγκαλιά για πάν ενδεχόμενο φυσικού ή εσωψυχικού κινδύνου -έστω και ανύπαρκτου. Κι αν επεκτείνουμε λίγο παραπάνω την έννοια της φράσης <<Σε νοιάζομαι..>>, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια πρόταση που μοιάζει τόσο επικίνδυνη, όσο και όπως μια πρόκληση; Ας ακούσουμε δυνατά το τραγούδι των Snow Patrol, <> κι ας κάνουμε την πρόταση..

                            << If I lay here

                                  If I just lay here 

                                 Would you lie with me and just forget the world?>>.

...- Θα ξαπλώσεις;
...- Πού;
...- Εδώ. Κοντά μου, κάτω, στο δρόμο.
...- Μα είναι επικίνδυνα, θα περάσουν αυτοκίνητα.
...- Εμένα δε με πειράζει. Θα σου καρατήσω το χέρι και θα νιώσω φροντίδα, στοργή, ασφάλεια.
...- Σ' αγαπάω.

Ας τελειώσουμε με μια φράση που άκουσα πρόσφατα... <<..μπορώ να νοιαστώ για 'σένα.>>

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Αξίζει να απιστήσω;

Μα γιατί τα δύο φύλα να απιστούν τόσο; Ξέρετε όμως πόσο τυχεροί είμαστε που υπάρχουν μόνο δυο φύλα για να απιστήσει ο σύντροφος μας; Φανταστείτε να υπήρχαν περισσότερα λοιπόν. Τότε η δεύτερη μας φύση μας θα ονομάζονταν περικοκλάδα-σα να μην έφτανε εκείνη της ατέλειας-. Έχω τη μικρή υπόνοια πως τα πιο αδικημένα πλάσματα στο κομμάτι της απιστίας, είναι τα εξωγήινα. Τόσοι πλανήτες, βλέπετε, πολλές οι ευκαιρίες. Μας αρκεί ένας ερωτικός σύντροφος; Θέλω έναν σύντροφο πολυμηχάνημα. Δηλαδή; Δηλαδή, θέλω πολλή στοργή, πολλή αγάπη, πολλή φροντίδα, πολλαπλούς οργασμούς, ένα όμορφο πρωινό, μα κυρίως βραδινό. Μια ωραία <<καληνύχτα>> κι ένα τσιγάρο βρε αδερφέ μετα το σέξ. Πόσο εύκολα επιτυγχάνονται όλα αυτά, όταν ο σύντροφος είναι κουρασμένος απο τη δουλειά, δε βρίσκεται συνήθως ποτέ τα πρωινά στο σπίτι και δεν καπνίζεις; Οι μικρότερες ηλικίες ας κλείσουν το στόμα, γιατί το καλό σέξ για 'κείνους είναι ευκολότερα πραγματοποιήσιμο. Και τώρα..είσαι μόνος στο σπίτι, και δεν πρωταγωνιστείς σε καμιά απο τις 4 προηγούμενες Χριστουγεννιάτικες ταινίες γιατί όπως και να το κάνουμε, ο Macaulay Carson Culkin ήταν καλύτερος στα castings! Θα βγείς βόλτα ή θα καλέσεις το γείτονα/γειτόνισσα στο σπίτι για καφέ και καλό ..shaker για το στιγμιαίο καφέ; Οι ενοχές κιόλας χτύπησαν την πόρτα, πρίν τη Νίνα ή το Σπύρο. <<Kι αν έθρει νωρίτερα ο ''αποκλειστικός''; Έλα μωρέ..πόσο να διαρκέσει. Μήπως να συγκρατηθώ; Λίγες ώρες είναι άλλωστε, που θα πάει, θα έρθει.>> <<Κι άν τον/την κρατήσουν για metting;>> -βροντοφωνάζει ο διαβολικός υποβολέας-. Μάλλον πρέπει να σκεφτούμε καλύτερα και να συγκρατήσουμε τα ζωώδη ένστικτα μας για το κάθε ανδρικό/γυναικείο σύνολο που ομορφαίνει την απέναντι πολυκατοικία. Προτείνω να το συζητήσουμε με το σύντροφο σας και να διαμορφώσουμε ένα πρόγραμμα αγάπης, αγαπητοί μου. Το καλο σέξ μπορεί να προσφερθεί απο πολλούς, αν βέβαια υπάρχει και το υλικό υπόβαθρο. Μα τότε, τί γίνεται με τη στοργή, την αγάπη, τη φροντίδα..αλλά και όλα τα υπόλοιπα τα οποία και ενώνουν δυο ψυχές με δεσμά εμπιστοσύνης; Aξίζει να καταστρέψετε κάτι για μια ζωώδη σεξουαλική επαφή; -Προσωπικώς, ψηφίζω όχι. Η επιλογή βέβαια, έχει καθαρά προσωπικό χαρακτήρα, αλλά έτσι πληροφοριακά, δεν αξίζει η καταστροφή.

Καλή συνέχεια...

Τα λέμε την επόμενη φορά.