Πόσο συχνά θυμόμαστε παλιούς ερωτές; Οι μνήμες μας γυρίζουν στο χθές. Κι όταν μας γυρίζουν, σημαίνει πως απλά περνούν φευγαλέα, διαρκούν παραπάνω απο μια νύχτα μ' ένα πακέτο τσιγάρα κι ένα κρεβάτι δίπλα απ' το παράθυρο, ή γίνονται εμμονές μ' ελπίδα την επανένωση; Το παρελθόν δε διαγράφεται. Άλλωστε γιατί να το διαγράψεις; Τα λάθη γεννήθηκαν με σκοπό την επιδιόρθωση τους. Ένα κυνηγητό στην παραλία, μια καρδιά στη νωτισμένη άμμο με τ' αρχικά των εραστών στα σωθικά της.Το πρώτο φιλί στ' απόμερο στενό μιας άγνωστης μα κατα τα άλλα φιλικής γειτονιάς, όταν το μόνο φώς έρχεται απ' τους γιγάντιους λαμπτήρες της ηλεκτροδότησης και τις αχτίδες του φεγγαριου. ''Μου λείπεις..'' Κι αν είναι παροδικό κι απλά αύριο μου περάσει το ντελίριο του ''ανεκπλήρωτου''; Αξίζει να μένουμε προσκολλημένοι σε παλιά τοπία που συντάραξαν το συναισθηματικό μας γίγνεσθαι, να κάνουμε πισογυρίσματα; Ο φόβος της παροδικότητας είναι προφανώς εντονότερος όταν βρισκόμαστε ήδη σε μια νέα σχέση. Τότε αρχίζουν οι ''μεγαλειώδεις'' συγκρίσεις μεταξύ νύν και πρώην. Πόσο πάθος διέθετε ο καθένας, και πολύ περισσότερο, ποσο πρόσφερε το πάθος του σε εμάς. Η πλήρης καταστροφή βέβαια, έρχεται όταν ο πρώην υπερτερεί ακόμη και σεξουαλικότητος. Τότε εκτός απο το ''πόσο μου λείπεις..'', έρχεται και το ''πόσο μου λείπει ο τρόπος που με άρπαζες και έβλεπα αστεράκια'' όπως πολύ ωραία έθεσε η γλυκιά φίλη Δ. σήμερα το μεσημέρι. Αν βέβαια, δεν είχατε έρθει σε περεταίρω σεξουαλικές δραστηριότητες, σας τσιγκλάει το πόσο καλά θα μπορούσε να σας αρπάξει και να δείτε αστεράκια. Κι εκεί το κινητό βρίσκεται πάντα τόσο κοντά. Μα θα είναι θα στην τσέπη, θα είναι στο χέρι..πάντως ξεχασμένο κάπου ή αφόρτιστο δε θα 'ναι με τίποτα. Εκεί αν νικήσει η λογική θα είστε σχετικά τυχεροί γιατί τα επερχόμενα απεσταλμένα μηνύματα θα μοιάζουν τόσο απεγνωσμένα και γεμάτα απελπισία. Κι αν μας βγεί σε καλό; Kι αν τελικά πρέπει να σταλούν τα μηνύματα, να πραγματοποιηθούν οι κλήσεις βοηθείας; Αν δεν είμαστε πια καλυμμένοι με το οτιδήποτε καινούργιο, πρέπει να σκάψουμε μέσα μας γιατί προφανώς κάτι δε λειτουργεί σωστά. Είναι το ανικανοποίητο της τωρινής μας μοναξιάς, το ανικανοποίητο της τωρινής μας σχέσης ή ακόμη σκληρότερα, είναι το ανικανοποίητο του παλιού έρωτα; Kάτι απ' όλα αυτά πάντως είναι σίγουρα. Διαλέγετε φορτίο λοιπόν. Όπως και να 'χει πρέπει αφού ανακαλύψουμε το φορτίο που αντιστοιχεί σε μας, να είμαστε έτοιμοι να το κουβαλήσουμε και να το μεταφέρουμε στον προορισμό του χωρίς δίολου να σκίσουμε το σακί και να χάσουμε οποιαδήποτε λεπτομέρεια. Τότε μόνο θα νιώσουμε πως μπορούμε να φτάσουμε στα άκρα για τις ανεκπλήρωτες αγάπες. Ας τολμήσουμε λοιπόν-και λίγη αξιοπρέπεια να χάσουμε..μπορεί να 'ναι για καλό! Ανοίξτε τις αγκαλιές σας και πάλι σαν τότε ''ανεκπλήρωτοι''.. Ένα χαμόγελο, το σακί στον ώμο και γρήγορα να πούμε σε ανθρώπους που αγαπήσαμε κάποτε, πως ακόμα τους αγαπάμε κι είμαστε εδώ για 'κείνους. Αν κι εκείνοι νιώθουν το ίδιο, έχει καλώς..
Καλή συνέχεια...
Τα λέμε την επόμενη φορά.
Υ.Γ: Συγχωρέστε με μα πρέπει να πώ κάτι που θέλω στον ''Mr.Thief''. Μα θα το κάνω δια στόματος Charley Reese.''If malice or envy were tangible and had a shape, it would be the shape of the boomerang!''
Καλό σας βράδυ...
